Lucas (zonder “G” ja)

Grootse onderwerpen uit de actualiteit hebben me maar heel zelden bovenmatig geïnteresseerd. Of het nu gaat om impactvolle gebeurtenissen of populaire ideeën, meestal geven hedendaagse blikken een 'incompleet' gevoel waarmee het lastig is op een bevredigende manier kennis van zaken te nemen. Liever verdiep ik mij in onderwerpen waarnaar kan worden gekeken met wat meer afstand in tijd, omdat de kans daarbij veel kleiner is dat politieke spelletjes of individuele voorkeuren een rol gaan spelen. In die zin kan ik me erg vinden in de visie van Ken Burns, een van mijn favoriete Amerikaanse documentairemakers, die bij zijn onderzoeken naar bepaalde periodes of gebeurtenissen ten minste een kwarteeuw terug in de tijd gaat omdat die tijdsafstand dan een belangrijk aandeel kan hebben in de objectiviteit van de verslaggeving.  Comanche Village, Women Dressing Robes and Drying Meat. Een werk van George Catlin. Afstand in tijd is er ook als het gaat om hetgeen het boek 'The Comanche Em...

De eerste keer dat men haar ernaar vroeg zei zij al dat ze er op t'rug zou komen. Ze had een zware wedstrijd voor de boeg en lag die dag op tijd in bed te dromen. Zodra ze tijd had heeft ze wel verteld waarom ze er een einde aan zou breien. Het topsportvrije leven, werd vermeld, zou haar die tijd erop erg gaan verblij'en. En hoe abrupt besluitvorming ook lijkt, voor eeuwigheid hoeft die niet plaats te vinden. Want wat ook in een kast aan prijzen prijkt, soms mist nog altijd een der meest beminden. Waarom niet oogsten nu je dat kunt doen? En winnen als je ergens iets kunt winnen? En op een Tour, daar zet een kampioen toch onontkoombaar ooit een keer haar zinnen? Soms blijkt alleen door stoppen pas genoeg hoe slecht een ware drive valt in te tomen. De eerste keer dat men haar ernaar vroeg zei zij al dat ze er op t'rug zou komen.

Het loopt zo onderhand wat uit de klauwen. Je wordt er wel wat moe van, steeds dat sporten. Bij vele clubs heb ik reeds lidmaatschappen, maar aan gebruik daarvan gaat het soms schorten. Al dat gezwem of sprintjes over trappen. Het gaat steeds meer met stoten en met horten. Het loopt zo onderhand wat uit de klauwen. Je wordt er wel wat moe van, steeds dat sporten. Graag mag ik als tv-kijker aanschouwen hoe anderen zich op prestaties storten, al mag men uit het aanbod best wat schrappen en uitzendschema's ietwat in gaan korten. Het loopt zo onderhand wat uit de klauwen. Je wordt er wel wat moe van, steeds dat sporten.

Wat optimistisch weer! Voetbal dat hopen doet. Dus onverslaanbaarheid  lijkt te bestaan. En de ondankbare sportjournalistische uitdaging is om net dat te verslaan.

Er zijn dingen waarvan je denkt: "Nou, vooruit dan maar..." Van die dingen die vrij geruisloos opdoemen en voor je het weet zo naar de voorgrond zijn verschoven dat je er maar mee leert leven. Soms hoef je daaropvolgend zelf niet eens initiatief te nemen om er volkomen in te worden opgenomen en ben je binnen de kortste keren deel van zoiets als een gemeenschappelijke stemming die in jouw leefwereld de boventoon is gaan voeren. Tijdens één op de twee zomers bestaat bijvoorbeeld de kans dat je geconfronteerd wordt met de verschijnselen van wat bekend is komen te staan als 'Oranjekoorts'. ©  ANP, Maurice van Steen Noem het gerust een herhaaldelijk terugkomende gemoedsaandoening, een waarvoor steeds opnieuw velerlei mensen vatbaar blijken te zijn. Of het nu de organisatorische aanvoerders van de buurtvereniging zijn, die met alle plezier (maar dan ook echt àlle plezier!) ellenlange vlaggenslingers ophangen door de gehele straat, of die ene collega die in de eerste plaats ...

"A's 't nie' kut wordt, wordt 't wel klote'. A's we maar genitalië' lote'."

De rode route is mij wat te lang, de gele is niet langer open, de groene te glooiend en dus ben ik bang dat ik weer een blauwtje zal lopen.

Onlangs heb ik een steen verlegd, ergens in een rivier op aarde. Welbewust, omdat het daaraan refererende lied van Bram Vermeulen me te binnen schoot terwijl ik daar zo aan de waterkant gefascineerd stond te zijn. Het oeuvre van de artiest is me nog te veel onbekend terrein om te kunnen stellen dat het een van mijn favoriete Nederlandstalige liedschrijvers is, maar hoe meer ik van hem hoor, des te groter ik de kans acht dat dat binnen niet al te lange tijd het geval zal zijn. En dat hij zijn creativiteit niet enkel voor het schrijven van liederen gebruikt, mocht me afgelopen week duidelijk worden uit een televisieregistratie waarin hij zijn kijk op ons oorsprongverhaal uit de doeken deed. Vertelplaat waarbij Bram Vermeulen zijn verhaal doet in 'In den Beginne' Verhalen hebben sinds mensenheugenis een belangrijke rol gespeeld in onze levens. Elk van ons groeit er mee op en raakt al van jongs af aan bekend met de kracht die ze kunnen hebben. Geïntrigeerd kunnen we ze lezen, erna...