Oranjekoorts

Er zijn dingen waarvan je denkt: "Nou, vooruit dan maar..." Van die dingen die vrij geruisloos opdoemen en voor je het weet zo naar de voorgrond zijn verschoven dat je er maar mee leert leven. Soms hoef je daaropvolgend zelf niet eens initiatief te nemen om er volkomen in te worden opgenomen en ben je binnen de kortste keren deel van zoiets als een gemeenschappelijke stemming die in jouw leefwereld de boventoon is gaan voeren. Tijdens één op de twee zomers bestaat bijvoorbeeld de kans dat je geconfronteerd wordt met de verschijnselen van wat bekend is komen te staan als 'Oranjekoorts'.

© ANP, Maurice van Steen

Noem het gerust een herhaaldelijk terugkomende gemoedsaandoening, een waarvoor steeds opnieuw velerlei mensen vatbaar blijken te zijn. Of het nu de organisatorische aanvoerders van de buurtvereniging zijn, die met alle plezier (maar dan ook echt àlle plezier!) ellenlange vlaggenslingers ophangen door de gehele straat, of die ene collega die in de eerste plaats vooral maar eens een peilstok ter hand neemt om te kijken wat het fenomeen inhoudt (zodat-ie de volgende dag ten minste een béétje weet waarover zoveel te doen is) en vervolgens de gemoedelijkheid ervan weet te omarmen: je eraan overgeven is voor elk de weg van de minste weerstand. 

Misschien is het dan ook inderdaad wel die saamhorigheid die me zo aanstaat. Het hele jaar door staan mensen tegenover elkaar in de meest zinloze discussies over de meest overbodige onderwerpen, maar tijdens dit maandje, dat zo'n beetje het toppunt is van de zinloosheid waarmee we ons zoal bezighouden, hebben we haast allemaal de neuzen dezelfde kant op staan en kunnen we elkaar vaak vinden in een gezamenlijk doel, of dat nu realistisch is of niet. En natuurlijk zijn er diverse gradaties aan te brengen in de bereidheid om in de gekte mee te gaan, maar in ieder geval lijkt er voor dit exorbitant voetbalsupporterschap meer acceptatie dan voor veel andere overtuigingen waarvoor diverse mensen zich gedurende de rest van het jaar hard maken.

Dus of het nu naar voren komt uit acceptatie of verwordt tot een obsessie: een groepje voetballers kan mensen verenigen. En die landelijke voetbalvereniging van met name successupporters wordt weliswaar met enige regelmaat opgedoekt om vervolgens weer een paar jaar later weer tot leven te worden geroepen, maar er zijn jaren dat dat verenigingsbestaan wat langer mag duren dan gemiddeld. Stiekem hoop ik dat de positieve stemming die nu heerst nog even aan mag houden, zij het niet om enigszins zelf van die sfeer deel uit te mogen maken, dan wel om eens te beleven hoe die zal zijn wanneer het hoogtepunt, waarop we met velen azen, zal worden bereikt.