Lucas (zonder “G” ja)

Met geen woord laat men zich  erover uit. Het valt niet te bevatten, niet eens nauwkeurig te benoemen. Het bezingen is evenmin een optie. Zelfs in gebed kunnen gedachten erover  niet naar wens worden uiteengezet. Het is inmiddels twijfelachtig  of de hoop die zich gevormd heeft  nog wel enig bestaansrecht heeft.

Aan de vuilnisman: De deurmats bestaan raakt in het slop. Neem het van mij aan. Ik sta erop.

Gewoon schrijven blijven, omdat schrijven schrappen is en het schrapbare er zijn moet vooraleer een waardevol schrijfsel überhaupt ontstaan kan. Het verlengen van eindeloze  reeksen aan woorden is het enige dat kan bijdragen aan de ontwikkeling van degene die zich schrijver wenst te noemen, al gaat deze nog zo futloos te werk,  op basis van zijn ongefundeerde hoop  op een spontaan opkomende ingeving die, bij toeval of voortkomend uit geluk,  zorgt voor een sensationeel woordarrangement, omdat de betreffende romanticus  simpelweg leeft met een motto dat hem wijsgemaakt heeft dat wie niet waagt niet winnen zal.

Liever 300 muggenbulten in stilte dan 1 mug nabij mijn oor