Lucas (zonder “G” ja)

Een afscheidslied, naar Ralph Stanleys "Gloryland", vrij vertaald As oe bekend'n met pien bint goan en bint noar 'n aand're kant: weet dat gien starfte zal bestoan doar in dat Glorieland. Dus huul niet luu, ik goa noar huus, woar gien mens meer dood zal goan, gien kist meer nödig is, deur 't kruus, gien grafstien huuft te stoan. Doar bint de manken goed te pas, de blinden ziet doar 't strand, de doven heurt hoe 't veur oons was, stomm'n proat in Glorieland. Doar huuft gien dokter meer te komm'n met pliesters of verband; d'r zal gien mens meer wat verdomm'n doar in dat Glorieland. Doar ku'j' oen Va woarachtig zien, oen Breur an Zien rechterhand, doar is de Geest in iederien, doar in dat Glorieland. Doar schient gien zun en 'ok gien moan, mar 't duuster hoald gien stand; ie bint d'r noar 't Licht zölf toe goan, doar in dat Glorieland. Dus huul niet luu, ik goa noar huus, woar gien mens meer dood zal goan, gien kist

An boekte met plezier een leuk kamertje in Trier. Nu wil ze plots kamperen en vraagt ze mij spontaan: hoe krijg ik 't ongedaan? Dit wil ik An nu leren.

          Het zijn die ochtenden waarop je wakker wordt zonder enige herinnering aan de dromen die zich kort voordien in het hoofd hebben afgespeeld, die ervan getuigen dat de nachtrust weer eens opperbest is geweest. Die conclusie kon Marvin vanochtend trekken, zelfs in een bed dat niet half zo comfortabel was als het exemplaar dat hij gewoon was. Een daarbij aansluitende vaststelling was daarom dat wie enige behoefte heeft aan slaap het niet deert met welke ondergrond hij te maken heeft.          Een minder positieve constatering deed hij bij het gedachteloos rechtop komen in zijn bed. Het was zijn gewoonte het hoofdkussen tegen het hoofdbord - of in dit geval: de wand - te plaatsen en stilletjes, al zittend, te ontwaken, zijn hoofd gericht op wat er die dag te wachten staat en zijn rug gerecht om zijn lichaam kenbaar te maken dat het met de rust gedaan is.          Vandaag was er meer nodig dan een steuntje in de rug. Net als de avond ervoor leerde hij steek voor steek zijn lichaam

Wie gaarne eens een punt zetten na lange reeksen woorden, interpunctie niet verwensen tot in de verdoemenis, weten, zelfs als twijfelaars, maar ook als onverstoorden, dat hun geschrift per definitie nimmer "zinloos" is.

Soms lijkt iets al jaren zo klaar als een klontje, maar is toch nog ergens de cirkel niet rond. Zo maak je eens kennis met een lief klein hondje,  zo groeit het beest op tot een luidkeelse hond. Nu zijn er al velerlei jaren verstreken en is het alsof dat gedierte hier hoort. Het is bovendien een lief huisdier gebleken al is-ie en wordt-ie nog dikwijls gestoord. Als wij voor een gast eens de deur opentrekken dan blaft hij en keft hij wel zo obsessief dat al onze buren de oren bedekken, maar ja, even later is-ie weer poeslief! Hij heeft in zijn leven geen mensen gebeten,  al is hij al tijden vrij emotioneel. Nu nog heeft hij steevast als hij iets wil eten bij iedere hap weer een brok in zijn keel. Er zal eens een dag zijn waarop met dit voeden de finale maaltijd hem voorgezet is en ergens diep in mij is er een vermoeden dat daarna niets rest nog dan een groot gemis. (van enkele jaren geleden, uit het digitale schijfselverzamelinkje)

De pas begonnen vogelaar kon nauwelijks nog beweren of hij een favoriet had; slechts de tijd zou het hem leren. En zo is ook geschied, toen het voorts tegen enen liep, dat de klok plots afging en onthullend "koekoek" riep.

Ik hoop niet ooit te pretenderen verstand te hebben van muziek. En er echt verstand van hebben... Nee, daarvoor heb ik de hoop wel opgegeven. Niet dat ik daar mee zit, overigens, want het gevoel daarvoor ontbreekt simpelweg en dat is niet zomaar kweekbaar. En het geluk wil dat je niet ergens verstand van hoeft te hebben om 't op waarde te schatten. Hoe het precies in zijn werk gaat, wanneer het blad aan de bomen begint te komen in de lente, hoef je niet precies te weten om van het fenomeen te kunnen genieten. Zo is het bij bladmuziek niet nodig er bekend mee te zijn om het klinkklare resultaat te kunnen waarderen. Om er geen verstand van te hebben is soms zelfs beter, omdat de verwondering dan zo fijn en oprecht is. Bill Monroe, grondlegger van de 'bluegrass' Zo heb ik de afgelopen weken op muzikaal gebied veel genoeglijke momenten gekend. Want hoewel ik er inhoudelijk weinig intelligentst over te melden heb, kan ik me als luisteraar erg goed verliezen in muziek. Er zal de