Lucas (zonder “G” ja)

't Is een mistroostige gewaarwording wanneer oogappels onrijp blijken, al dan niet doordat ze gadegeslagen werden alvorens hunner welverdiende hoogtijdagen,  die ontegenzeggelijk in 't verschiet lagen, waren aangebroken. 't Is als bij een pas verrezen boomgaard die weliswaar omsloten werd maar door een doorgeroeste grendel verviel in toegankelijkheid. Ergens leken de beloftevolle tekenen onmogelijk te kunnen worden tenietgedaan. Toch bleek dit zeldzame as ontvlambaar.

     Er viel nou eenmaal niet zo veel tegen in te brengen. Hij was vrij koppig over het algemeen maar had een hoop respect en bewondering voor intellect. Het was een van de redenen waarom hij indertijd voor Miranda gevallen was en had er nu evengoed toe geleid dat hij zich bereid had gevonden voor eventjes buitenshuis te overnachten. Het voorstel van de dokter, om de komende paar dagen en nachten in diens vrije bijkamer door te brengen, was niet bepaald onredelijk en bovendien ontbrak het hem aan de wils- en daadkracht de dokters adviezen te betwijfelen en te negeren.      Het was een sombere kamer waarin Marvin die nacht verkeerde: op het bed en het door een nachtkaars bezette tafeltje ernaast na, was er niets noemenswaardigs in de ruimte aanwezig. Geen schilderij, klok, of andersoortige decoratie aan de muur, geen gordijn om een raamopening te verhullen, geen raamopening om een contact in stand te houden met de buitenwereld en geen kast om iets in op te bergen. De deur naar de kamer

De wonderlijke bijwerking van de onbetwistbare willekeur deed geen gras groeien over de goedaardigheid van de grijpgrage deugniet, die ondanks zijn onbeholpen vooroordelen en veronderstelde onwetendheid vrijwel zonder twijfel tersluiks tafelmanieren opdeed terwijl hij huilend en haas hopeloos menige mee-eter maande hem waar mogelijk vergevingsgezind te benaderen, baad hebbende bij een begripvolle behandeling ten tijde van hun treurige tijdgebonden bijeenkomst ter ere van de totaal tegenvallende tarweoogst.

Soms is tijdens bepaalde bezigheden voelbaar dat de focus niet aanwezig is en onmogelijk ten tonele zal verschijnen zolang er iets gaande is dat ontegenzeggelijk de aandacht trekt. Een hoofdevenement van een bepaalde dag vindt doorgaans plaats binnen een specifiek tijdsbestek maar dringt vaak door in uren die er normaliter niet mee zouden zijn gemoeid. De grootsheid van bepaalde activiteiten kan vormen aannemen die van onwerkelijkheid haast weinig anders lijken te kunnen gaan opleveren dan teleurstelling. Soms is dat wat in het verschiet ligt zo ver weg dat de neiging er naar uit te kijken leidt tot een onnodig lange wachttijd. Dat dit wachten gepaard gaat met datgene waarnaar wordt verlangd is niet meer dan een bijkomstigheid en vooral een horde die genomen moet worden om dat verderop liggende punt te bereiken. Hoe langer de weg ergens naartoe, des te groter de anticipatie dreigt te worden. Soms wordt een spektakelstuk voorafgegaan door een immense portie saaiheid. Juist wanneer verve

Naar een idee van Marc Nochem, voor de Willem Wilmink Dichtwedstrijd 2023 Zijn dierbaren jou plots vroegtijdig ontvallen met 't gros van je jaren juist nog voor de boeg? Besef dat geen leed je compleet zal vergallen. Wees welkom hier, er is plek genoeg. Brengt treurnis 't gemoed in mistroostige sferen en zit het je dwars hoe de stemming omsloeg? Wat slinkse demonen ook mogen beweren:  wees welkom hier, er is plek genoeg. Voelde 't recent alsof elke deur dichtging en elk raam waardoor jij wilde kijken besloeg? Verdrijf die belemm'ring en teist'rend' ontbering. Wees welkom hier, er is plek genoeg. Komt voor 't gevoel maar voortdurend geen einde aan al de ellende die jij reeds verdroeg? Al voelt het of plots'ling 't genoegen verkwijnde:  wees welkom hier, er is plek genoeg. Is 't genot dat centraal stond bij liefhebberijen vervallen tot sleur of in zielloos gezwoeg? Valt aan barre tijden geen einde te breien? Wees welkom hier, er is plek genoeg. Doo

Als ik het zou moeten uitdrukken in een percentage tussen 1 en 10 zou ik vrijwel zeker uitkomen op tien. Die andere negentig denk ik er dan zelf wel bij.

Anders zijn dan anderen hoort er best wel een beetje bij tegenwoordig. Wij anderen zijn inmiddels dan ook al met velen. We zijn bovendien allemaal lekker anders op onze eigen manier. Liever nog noemen we onszelf uniek trouwens, want er is altijd wel een bijzonder punt waarop we ons weten te onderscheiden van de ander. Toch wordt in die overbodige trots op het menszijn best vaak overdreven. Een opmerkelijk groot deel van ons doet namelijk gewoon normaal zodra dat even uitkomt en valt nauwelijks uit de toon in een menigte. En als we goed nagaan is daar maar weinig mis mee. Echt onontkoombaar anders zijn dan anderen, bijvoorbeeld door ontbrekende eigenschappen die als beperkingen worden neergezet, of misschien door een ongegeneerde tegendraadse blik op de wereld, is vaak meer een lot dan een keuze. Niet per se een noodlot natuurlijk, maar ook lang niet altijd een lot dat enkel leidt tot vreugde en succes. Wie zich met negen van de tien mensen die hij tegenkomt kan identificeren heeft niet

O gij, met uwe rondingen, gij met uw figuur. Gij smaakt aanzienlijk beter uit de jus dan uit frituur. 't Is uw begeerlijk aangezicht dat mij dikwijls verblijdt. De lust is steevast groeiende zodra u wordt bereid. Als uwe geuren opdoemen dan loopt bij mij terstond voordat ik er erg in heb het water in de mond. De ongezonde kenmerken waarom u wordt bespot hebben thans geen invloed op door u verschaft genot. Want dankzij uw vermogen nagenoeg perfect te zijn verdwijnen telken kere weer frustratie en chagrijn. Dus wordt me ooit de vraag gesteld: "Wat is 't waarnaar u snakt?" Grote kans dat 't antwoord is: "Zo'n fijne bal gehakt."

Voor de aardigheid ben ik er op gaan letten. Het viel me op dat de spanning nog in mijn lijf zat. Dat mijn hartslag op een iets hoger niveau was komen te liggen. Niet alleen ten tijde van het hele gebeuren, maar ook nadien nog even. Nou ja, even… Na met een schuin oog de klok wat in de gaten te hebben gehouden stelde ik vast dat je een kilo aardappelen had kunnen schillen én koken in de tijd die ik nodig had weer tot bedaren te komen. Een wielerwedstrijd. Meer was het niet. Zo’n anderhalf uur ervan tenminste; het eerste deel werd niet interessant genoeg bevonden om aan de luie bankhanger te vertonen. Bij dat wat wel vertoond werd ontsproot interesse al gauw als vanzelf in een ongekende fixatie. Het fascinerende zat met name in het wonderlijke contrast tussen het oogstrelende, rustieke landschap enerzijds en de anderzijds zeldzaam zinderende strijd tussen enkele uitermate gedreven topsporters die ieder hun voorwiel als eerst de finale millimeter van het uitgetekende parcours wilden late