Lucas (zonder “G” ja)

Vrij naar het leven van Cynthia Ann Parker Mijn leven is ooit in Noord Texas begonnen,  daar waar mijn familie dichtbij me kon zijn, daar was veel jolijt als we grapjes verzonnen,  was mijn jonge leven gelukkig en fijn. Dat daaraan een eind kwam was niet te vermijden. Daarvoor is oneindigheid immers te schaars. De groep die vrij plots'ling ons erf op kwam rijden was echter zeer wreed en onnodig barbaars. Om van het scalperen en misbruik te zwijgen  kaart ik nu slechts aan hoe hardhandig men was.  Nu nog zou ik bijna weer rillingen krijgen van wat men verhulde in bloed en in as. Met lansen en speren werd duchtig bewezen  dat onze positie vrij uitzichtloos bleek. Waar ik van de wonden heb kunnen genezen  liet ik daarvoor stervenden eerst in de steek. Ik wenste mijn leven erg graag te vervolgen,  al was men vijandig en bruut om mij heen. Ik hield me passief, was ontdaan en verbolgen. De onwil te sterven hield mij op de been. Een onhebb'lijk paar wilde mij adopteren. Bij hen heb ik

Dagenlang niets lezen, maar, op de dag dat je dat boek waaraan je een respectabele tijd geleden eens begonnen was toch eindelijk eens uitleest  per se willen, nee moeten beginnen aan een nieuw boek, om te beseffen dat ook die met enige waarschijnlijkheid enkele dagen dicht zal zijn  en misschien zelfs wel langer  ongeopend zal blijven, ware het niet dat bij vlagen  je wispelturige nieuwsgierigheid onderhevig is aan opvliegers,  waardoor je bij ieder boek uiteindelijk tot het einde wenst door te lezen, hoe slecht het exemplaar ook is,  omdat de aanhouder wint en dat een fijn gevoel geeft.

     Ze was niet eens echt het jaloerse type maar een van haar meest nadrukkelijk aanwezige eigenschappen was de kundigheid gevoelens kracht bij te zetten middels een soms zeldzaam vergaande vorm van rationalisering. Wanneer ze ergens écht iets voor voelde was ze nauwelijks van haar stuk te brengen en je bracht haar dus niet zomaar op andere gedachten over iets dat haar na aan het hart lag. Maar ook nu iets haar hart juist een steek had gegeven kon zie niet anders dan die pijn die ze ervoer rechtvaardigen.     Verbazing, teleurstelling en boosheid vochten beurtelings om voorrang. In willekeurige volgorde doken de gevoelens in haar op, het ene nog krachtiger dan het andere, maar alle met betrekking tot de vrouw die door haar man bezocht was. De aantrekkelijkheid van Camille Petersen had er van begin af aan al niet om gelogen. Ze was niet enkel zomaar de knapste vrouw in de omgeving maar wist zich dankzij haar extravagante obsessie voor modieuze ontwikkelingen in extreme mate van de omwo

Hoe gelukkig is de kunstenaar die door de geprivilegieerde situatie  waarin hij verkerende is ten onder gaat aan inspiratieloosheid? Hoe armzalig de dakloze die  in 't alledaagse dingen ziet die hij prijzenswaardig weet te achten? Hoe saai dan degene die,  arm noch rijk, verheugd noch depressief,  is veroordeeld tot de gezapige constante  van diens onbewogen leven?

Je hebt vrouwen  die vinden het  van groot belang dat hun nagels er prachtig uit zien. Anderen hebben er lak aan.