Lucas (zonder “G” ja)

Sinds jaar en dag ben ik zeer in mijn sas en trek ik steevast buitenwaarts bij regen, alwaar ik spring in elke modderplas. Zo dansend kom ik vele ganzen tegen die eveneens tevree te water gaan en zoekend land af gaan op hoop van zegen. Ze zien me meestal van een afstand staan en komen daarop vrolijk aangevlogen, waarop ik mij soms eentje van hen waan. Maar sinds ze om mijn schoeisel mij niet mogen. schrik ik me van de beesten almaar rot en weet ik mij door hun gedrag bedrogen. Ik dans nu al een tijd niet meer zo vlot; ze pikten me de laarzen gans kapot. Geïnspireerd door Daniël Lohues' 'Dansen in de Modder'

Hij vond in de muziek een van zijn gaven, was zelfs op grote fanscharen verdacht, dus ging het niet echt anders dan verwacht toen veel publiek van verre op kwam draven. Zo'n grote groep met luisteraars was tof. Wel jammer dat het enkel vee betrof.

Naar een idee van Twan Vet, voor de Willem Wilmink Dichtwedstrijd 2025 Ineens kwam jij daar langsgelopen. Ik had je lang niet meer gezien. En waar gevoelens mij bekropen, negeerde jij me juist sindsdien. Van anderen heb ik vernomen dat jij rebellenleider bent. Dat rijm ik in mijn stoutste dromen nog niet met wie ik heb gekend. Maar toch zit jij nu opgesloten en rest jou een finale straf. Hoe kon je het nu zo verkloten? Hoe liep het toch zo triestig af? Nu wacht zowaar een executie en sta je daar straks in de rij. Dit bracht het jou, die revolutie... Men roept ons schutters naderbij. Er klonk in jaren vol bevelen nooit een waar ik zo tegen vocht. Ik moet de dood je toebedelen. Ik zou je missen als het mocht.

Vrij naar Redd Stewarts ‘ Tennessee Waltz ’  We waren die dag dat we dansten al jaren verknocht. Een oude vriendin van me kwam toen ineens aangelopen. Die stelde ik voor aan mijn vriend omdat zij dat verzocht. Dat treffen liep uit in iets vreemds waarop ik niet kon hopen,  iets zo onwaarschijnlijks dat ik daaraan nooit had gedacht en ik niet veel later geneigd was tot ramp om te dopen. Het was op die heldere zomerse, snikhete nacht dat zij op de dansvloer elkaar langzaamaan leerden kennen,  terwijl zacht de Tennessee Waltz aan de man werd gebracht. Als ik nu het lied hoor kan ik er nog steeds niet aan wennen. Het voelt - en natuurlijk klinkt dat egocentrisch en mal - alsof muzikanten me daarmee bewust willen jennen. De twee braken dansend mijn hart op dat zuidelijk bal, alwaar zij de vriend en mijn vriend een vriendin van me stal.

Ik ben van onze stam de buitenbeen en ga al flierefluitend door het leven terwijl men warrig toekijkt om me heen. Mijn vrolijkdoenerij duurt nu al even en iedereen vind mijn gehuppel raar, maar ik blijf om wat zij doen weinig geven. Dat speerwerpen en pijlschieten is naar en bruut gesnij door hoofdhuid of door kelen kan rekenen op mijn oprecht bezwaar. Waar zij maar van de vijand blijven stelen en door kastijding raken in een trance, doe ik nog nauw'lijks mee aan rituelen. Ik breek slechts voor een paar ervan een lans en dat zijn enkel zon- en regendans.

Zo'n jaar geleden kreeg ik het idee om de lengte van mijn favorietenlijstje te baseren op het jaar waarop dat lijstje betrekking heeft. De hoeveelheid muziek die ik in 2023 beluisterd had was dan ook dusdanig dat ik daarmee minder dan een kwart van de gehoorde muziek zou tentoonstellen. Omdat ik mezelf aanvankelijk niet heel erg op de hoogte heb weten te houden van nieuwe muziek die in 2024 is uitgekomen heb ik me afgevraagd of ik wel genoeg had gehoord om volgens hetzelfde recept terug te blikken op dat jaar, maar gezien ik richting het einde van het jaar nog de gelegenheid heb gehad een soort inhaalslag te maken, is me dat uiteindelijk toch wel weer naar behoren gelukt.  Welgeteld 66 maal heb ik een album dermate vaak/goed gehoord dat ik mezelf serieus genoeg kon blijven nemen zodra ik er een bepaalde waardering aan zou koppelen. Muziek die niet echt in goede smaak valt zit daar al nauwelijks tussen, want pas als iets interessant klinkt of als ik ergens erg naar uit heb gekeken, ...