Lucas (zonder “G” ja)

Ik weet zo kort na schrijven niet precies of onderstaande nu daadwerkelijk een disclaimer vereist (en na verloop van tijd zal ik deze inleidende regels waarschijnlijk wat overdreven vinden), maar misschien dat lezers hieronder beschreven geweld ietwat als schokkend kunnen ervaren, zeker omdat het waargebeurd is. In ieder geval heb ik geprobeerd een waarheidsgetrouw verslag te schrijven, dus wilde ik belangrijke details daarom niet weglaten, ongeacht de krankzinnigheid die daar soms bij hoort. Je zou zeggen dat iemand een slechte conditie heeft als-ie na vijftig meter fietsen de man met de hamer tegenkomt. Dat is ook zo, natuurlijk, als dat in figuurlijke zin het geval is, maar als dat letterlijk gebeurt is dat gewoon een geheel willekeurig voorval dat maar weinig te betekenen heeft. Zeker nabij een bouwplaats moet je niet gek op kijken als er een man loopt met een hamer in de hand. Zonder zo'n stuk gereedschap wordt het lastig, namelijk, om het een ander met elkaar te verspijkeren ...

De keuze voor een man is geen gewone. Op twee voorname broeders viel mijn oog. Kies ik de wat robuuste of de schone? Elk van de twee atleten acht ik hoog. Met Albus zit ik - lijkt me - wel gebakken. Die oogt in veel het beste van ons land. Waar Quint juist meer mijn sympathie kan pakken, zo almaar in die trieste lappenmand... Hij brak al eens een voet, nu beide armen. Ik denk aan hem nu ik half slapend lig. Toch kan ook Albus vaak mijn hart verwarmen. Ach, misschien spreek het ook wel weer voor zich. Waar Quint veel tegens heeft, heeft Albus voors: die breekt ook wel eens wat, maar slechts records.

Een oude boekenwurm uit Baal bleek onvoorstelbaar muzikaal. "Al wat ik over liedkunst las kwam mij", zo zei hij, "goed van pas. Een nieuwe stap lijkt mij nu fijn: ik zou graag eens een oorwurm zijn!"

Naar Blaze Foleys ' Our Little Town ', vrij vertaald Ik zag vandaag de zon opgaan. De wind dreef wolken hiervandaan. De lucht was grijs maar werd snel blauw zodra ik denken moest aan jou. De vogels zongen steeds jouw lied. Gedachtes aan je slijten niet. Je klonk hier door, heel scherp en hoog. Traag schrijdt de dag voort voor mijn oog. Ik ben vanavond weer alleen; mijn armen niet meer om je heen. Ik hoor slechts stilte als ik zucht sinds jij verdween uit ons gehucht. Ik weet niet waarom jij verdween en zwijgend wegging van me heen. Nu ik geen woord meer van je hoor breek jij mijn hart wreed middendoor. Alweer een avond lang alleen; mijn armen niet meer om je heen. Ik hoor slechts stilte als ik zucht sinds jij verdween uit ons gehucht.

Graham Greene (1952-2025) Een man van vele rollen en gezichten, fictief al meer'dre malen heengegaan, heeft voor de dood nu zelf ook moeten zwichten, maar blijft in veel gedaantes voortbestaan.