De Man met de Hamer

Ik weet zo kort na schrijven niet precies of onderstaande nu daadwerkelijk een disclaimer vereist (en na verloop van tijd zal ik deze inleidende regels waarschijnlijk wat overdreven vinden), maar misschien dat lezers hieronder beschreven geweld ietwat als schokkend kunnen ervaren, zeker omdat het waargebeurd is. In ieder geval heb ik geprobeerd een waarheidsgetrouw verslag te schrijven, dus wilde ik belangrijke details daarom niet weglaten, ongeacht de krankzinnigheid die daar soms bij hoort.

Je zou zeggen dat iemand een slechte conditie heeft als-ie na vijftig meter fietsen de man met de hamer tegenkomt. Dat is ook zo, natuurlijk, als dat in figuurlijke zin het geval is, maar als dat letterlijk gebeurt is dat gewoon een geheel willekeurig voorval dat maar weinig te betekenen heeft. Zeker nabij een bouwplaats moet je niet gek op kijken als er een man loopt met een hamer in de hand. Zonder zo'n stuk gereedschap wordt het lastig, namelijk, om het een ander met elkaar te verspijkeren of gelijkaardige activiteiten te ondernemen. Anders wordt het, als zo iemand er een mens mee te lijf wil treden, maar dat zal op klaarlichte dag, midden in de bebouwde kom heus niet zomaar gebeuren...

Dat dacht ik tenminste, totdat precies dat me vanmiddag ineens overkwam...

Niet dat ik het door had trouwens, dat dit er aan zat te komen, of dat de man die ik tegemoet fietste überhaupt een hamer in zijn hand had, maar lang heeft het niet geduurd voordat de mij totaal onbekende voetganger rechts van de weg zijn bedoelingen aan me kenbaar maakte. Of nou ja, bedoelingen... Ik ben er wat over aan het prakkeseren geweest en kan me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat er een bedoeling of gedachte achter zat, maar goed...

Ik ben er naar omstandigheden hartstikke goed uitgekomen hoor, als je het mij vraagt. Laat ik dat vooral niet onbenoemd laten, maar er is wel even deze therapeutische schrijfsessie voor nodig om die zo bijzondere gewaarwording even te verwerken. Het kwam vanuit het niets en was na een korte tijd ook weer voorbij, maar er was een moment dat ik me afvroeg of ik van het vluchtige gebeuren wel wat na te vertellen zou hebben. En nu heb ik als ik wat schrijf wel eens de neiging ietwat te overdrijven, maar dat is als het daar op aankomt zeker niet het geval.

Het is vandaag een gewone werkdag. Het enige bijzondere dat ik verwacht had er over te kunnen vertellen is dat ik opvallend voortvarend gewerkt had en met een positief gevoel op de productiviteit van de dag kon terugkijken. Nietsvermoedend (uiteraard) en niet bepaald ontevreden stapte ik daarom op de fiets om terug huiswaarts te keren. Maar niet voordat ik een leuk albumpje had uitgezocht dat mij daarbij per oortje zou vergezellen.

Terwijl ik de weg op fietste en ik een man en vrouw de hoek om de stoep op zag lopen in dezelfde richting, richtte ik mijn stuur noordwaarts, om aan de laatste van mijn twee dagelijkse fietstochten te beginnen, in de verwachting zo'n halfuurtje later thuis de oprit op te draaien. Eerst lag echter nog wat ander gedraai en gekeer in het verschiet, want mijn eerste afslag ligt altijd al op een vijftigtal meters van mijn vertrekpunt.

Normaal hoef ik nauwelijks op of om te kijken om de bocht daar te halen en is er weinig verkeer te bekennen waar ik rekening mee zou moeten houden. Vandaag was dat net even wat anders en zat er een man in het grasveldje in de buitenbocht, voor zich uit te kijken op een iPad of zo, terwijl een andere man, die er ogenschijnlijk niet per se iets mee te maken had, op de stoep stond tussen dat grasveld en de weg waarop ik mij bevond. 

Dat die man een stap op de weg zette was geen probleem, want er was ruimte genoeg om hem te passeren, maar dat ie me wazig aankeek, had mijns inziens wat meer te betekenen. Terwijl hij een paar passen meer deed en in mijn baan ging staan was bovendien niet erg praktisch, dus ik deed mijn oordopje maar uit om aan te horen wat-ie me wilde vragen. Toen er geen vraag kwam en hij in plaats daarvan naar mijn stuur greep ging ik vol verbijstering met mijn fiets mee naar de grond, alwaar ik de bestrating daar in de binnenbocht bereid vond me, ietwat ruw maar zonder klagen, op te vangen. 

Waarom de man vervolgens van achteren een paar maal op me begon in te slaan was me een raadsel, maar dat ik dat niet van hem gevraagd had, wist ik vrij zeker. Ik krabbelde daarom op om zo snel mogelijk wat omstanders te zoeken of terug te keren naar het laatste punt waar ik me nog veilig had gevoeld. Ik bevond me in een wat dode hoek namelijk, waar een aantal beklede bouwhekken stonden en de dichtstbijzijnde gevels niet echt veel ramen vertoonden die uitzicht boden op wat ik allemaal aan het ondergaan was. Wat dat ook was...

Terwijl ik oogcontact zocht met de man die me kort ervoor nog recht had aangekeken, zag ik dat de verwarde ziel een klauwhamer in zijn rechterhand had, die nogal eens wat schade weten aan te richten in films zoals ik die uit Hollywood ken en nu in een paar seconden ook stuk voor stuk in mijn gedachten voorbijkwamen. Terwijl ik dit zo schrijf lees ik er iets ongeloofwaardigs in, maar feitelijker kan ik het niet beschrijven.

Strompelend dacht ik vooral aan één ding en achtte ik het met name van groot belang mijn hoofd buiten schot te houden. Ingedoken probeerde ik terug de weg op te keren, maar het weerhield de verstrooide er niet van meermaals met zijn wapen op me in te slaan. Mijn bovenrug heeft hij daarbij goed weten te vinden.

Gelukkig waren de twee wandelaars, die ik bij het op de fiets stappen al gezien had, hun weg vervolgd in precies dezelfde richting als ik en na het gebeuren vol verbazing te hebben aanschouwd, richtten zij zich tot mijn belager, en de man die ik in het gras had zien zitten, die kennelijk bij hem hoorde. De agressieveling en zijn compagnon zetten het vervolgens op een sprinten en waren binnen de kortste keren nergens meer te bekennen.

Van de twee redders in nood, was de man binnen de kortste keren per telefoon met de politie in gesprek en ik heb met de vrouw die bij hem was de nodige uitingen van verbazing uitgewisseld. Met dank aan de adrenaline was ik daarbij nog wel even alert, maar na korte tijd begon behalve een soort shockeffect een suikertekort zich van me meester te maken en kreeg ik het idee dat ik bijna van mijn spreekwoordelijke stokje ging. 

Met dank aan de getuigen en enkele collega's kreeg ik kort erna echter weer langzaamaan wat meer energie, dus zodra de politie ter plaatse was heb ik ze naar 'behoren' te woord kunnen staan. Na de getuigen en mij gesproken te hebben, gingen de beide agenten even op onderzoek uit in de hoop dat de signalementen ergens toe zouden leiden, maar dat was vooralsnog niet het geval en even later heb ik uitgebreider verslag gedaan om aangifte te doen tegen mijn belager.

Inmiddels, een uur of vijf later, kijk ik nog vol onbegrip terug op het hele gebeuren. Probeer het maar te snappen, zoiets... Wat was het doel van deze willekeurige aanval? Wat hoopte de vreemdeling er mee te bereiken? Niets. Helemaal niets, heeft hij er mee bereikt. En nu werd hij tot mijn grote geluk betrapt en kon hij niet doorgaan waar hij bezig was, maar al kon hij dat wel, dan nog had hij er wat mij betreft nooit en te nimmer iets nastrevenswaardigs mee kunnen bereiken. 

Kon ik dat er maar bij hem inhameren. Figuurlijk dan, wat mij betreft...