Strade Bianche 2023

Voor de aardigheid ben ik er op gaan letten. Het viel me op dat de spanning nog in mijn lijf zat. Dat mijn hartslag op een iets hoger niveau was komen te liggen. Niet alleen ten tijde van het hele gebeuren, maar ook nadien nog even. Nou ja, even… Na met een schuin oog de klok wat in de gaten te hebben gehouden stelde ik vast dat je een kilo aardappelen had kunnen schillen én koken in de tijd die ik nodig had weer tot bedaren te komen.

Een wielerwedstrijd. Meer was het niet. Zo’n anderhalf uur ervan tenminste; het eerste deel werd niet interessant genoeg bevonden om aan de luie bankhanger te vertonen. Bij dat wat wel vertoond werd ontsproot interesse al gauw als vanzelf in een ongekende fixatie. Het fascinerende zat met name in het wonderlijke contrast tussen het oogstrelende, rustieke landschap enerzijds en de anderzijds zeldzaam zinderende strijd tussen enkele uitermate gedreven topsporters die ieder hun voorwiel als eerst de finale millimeter van het uitgetekende parcours wilden laten voorbijsteken. 

Vol overtuiging en met voorbedachte rade werden diverse trekpleisters en hoogtepunten van het rondom aanwezige natuurschoon in beeld gebracht door de regisseur van dienst, maar nooit was de neiging zo groot de Toscaanse landerijen te negeren en uitsluitend de aandacht te vestigen op een aantal niet bepaald geruisloze fietsers die met een haast respectloze snelheid het zonovergoten geheuvelte doorkruisten. Een losgebroken paard, dat het nodig achtte zich te mengen in het voortdenderende geweld, bracht als vertegenwoordiger van de omgeving een effect teweeg dat averechts werkte en maakte alles dat buiten de grind- en asfaltwegen plaatsvond des te meer tot een oninteressant gebeuren.

 
De tijdsverschillen tussen de verschillende groepjes en/of eenlingen maakten dat de neiging zo nu en dan groot was de ene na de andere voorbarige conclusie te trekken over het al dan niet voorspelbare of onontkoombare verloop van de wedstrijd. Waar degene die eenzaam voorop reed onverstoord een onveranderlijk ritme te pakken had, was in de achtervolging de ene na de andere tempowisseling merkbaar en werd na een vluchtige versnelling het momentum binnen de kortste keren verstoord of verloren. 

Dat de wielen ronddraaien dient door eenieder al sinds jaar en dag zelf te worden gerealiseerd, maar wie niet alleen is mag zich af en toe gelukkig prijzen met het feit dat achter andermans rug de wind minder tot last is en dat men niet in de kaarten kan kijken van iemand die het tempo door een ander laat bepalen. Zij die dezelfde sponsor en gelijke doelen hebben, kunnen zich echter niet permitteren te wachten tot de voorligger een langzamere tred begint te krijgen of een willekeurig iemand hen uit de wind zal houden. Van hen wordt een samenwerking verwacht zolang er niemand voor hen rijdt dat hetzelfde kamp vertegenwoordigd als zijzelf. 

Niet bij alles in het leven wordt een slotfase merkbaar aangevangen maar bij meetbare bezigheden raakt een eind langzaamaan meer en meer in zicht. Wie kilometers lang tegen een achterstand heeft moeten aankijken maar voelt dat het verschil aan een forse krimp onderhevig is, krijgt vertrouwen dat het mogelijk is de op zichzelf aangewezen voorganger te achterhalen en voorbij te stevenen, zeker als het loont daarbij vol overgave te werk te gaan en er, op een enkele ploeggenoot na, geen ander in de buurt is die al profiterend in het kielzog meeglipt. 

De onbeantwoorde vraag waarmee Boudewijn de Groot een van zijn bekendste hits aanvangt, doemt meer dan eens op tijdens een seizoen vol wielerwedstrijden. De eenzame fietser die zich kromgebogen over het stuur, dan wel staand op de pedalen, een weg poogt te banen door de wind of richting de top van een heuvel, is de ene maal sterker dan de andere. Nog wat complexer wordt het doordat de sterkte afneemt naarmate de tijd en duur van de inspanning vorderen, waarbij slechts het mentale aspect nog enig invloed kan uitoefenen, in de vorm van enige compensatie of volledige ineenstorting. 

Soms is er gewoon pech voor de een, geluk voor de ander. Een niet te verwaarlozen deel ervan kan weliswaar worden afgedwongen, maar een achtervolger blijft altijd afhankelijk van de kundigheid en prestatie van de voorganger en vanuit diens perspectief geldt dezelfde afhankelijkheid van de verrichtingen van degenen die van achteren naderen. Even belangrijk is daarbij de samenhang tussen tijd en afstand, die vanzelfsprekend definiëren in welke rangorde de prestaties van de dag voor de eeuwigheid worden vastgelegd.

Een gat dat gedicht wordt geeft natuurlijkerwijs een bepaalde voldoening. Een ontstane oneffenheid is van de baan en de situatie is weer als nieuw. Wie echter baat heeft bij dit gat en al gravend merkt hoe het gat waaraan zo hard gewerkt is met evenveel overgave van twee kanten weer wordt aangevuld, blijft verslagen achter zodra het gedichte gat opbolt en de twee dwarsliggers een ander gat hebben doen ontstaan.

Wanneer een gezamenlijk doel bereikt is, persoonlijke doelen een gelijke status hebben en je als duo niets te verliezen hebt, is de kansverdeling zo eerlijk als die zijn kan. De een kan dan enkel nog van buitenaf meer gehinderd of benadeeld worden dan de ander, maar is in principe aan diegene gelijk als het aankomt op de uitgangspunten voor het definitieve verdict dat in het verschiet ligt. 

Zolang het kwartje niet steeds dezelfde kant opvalt, moet het hebben van een gelijkwaardige partner een aangename ervaring zijn. Zeker als met die samenwerking een grotere hoeveelheid kwartjes kan worden verzameld dan met het vergeven van een bevoorrechte positie of een individualistischere werkwijze. Vele handen maken licht werk, maar vele kwartjes maken dit werk de moeite waard. Vooral als deze niet worden weggegeven maar volgen als loon na werken en eerlijk worden verdiend.

© Ipsaphoto