Tweestrijd

Interesses ontstaan zelden zomaar. Ze worden doorgaans juist ergens aangewakkerd, soms door een logische verloop van omstandigheden en soms vrij onverwachts. Zo kan ik me in diverse sporten en spellen gauw verliezen zodra me de belangrijkste regels en doelen ervan bekent worden (zij het vooral op basis van het mentale aspect, en niet zozeer de fysieke bezigheid ervan). Dat wetende heb ik me voorgenomen niet voor een willekeurige sport de televisie aan te zetten om er een rechtstreeks verslag van te gaan volgen. Voor ik het weet ben ik er namelijk dermate van gecharmeerd dat het in een mum van tijd een flink aantal uren van mijn week zal afsnoepen. En daarvoor heb ik al een sport: wielrennen.

Vele sporten vinden plaats in de vorm van een duel. Dat is bij zowel teamsporten (vele balspellen met name) als individuele sporten (tennis, diverse vechtsporten, etc.) vaak het geval. Voor de volgbaarheid is dat dan ook een uiterst aangenaam gegeven: één van de twee is de bovenliggende partij (of het moet gelijk opgaan, maar ook daarbij is het handig dat er slechts twee met elkaar hoeven te worden vergeleken) en er zijn slechts twee uitkomsten mogelijk: de één wint, of de andere. Nou ja, in sommige gevallen bestaat zelfs een derde mogelijkheid waarbij geen van de twee partijen overwint en de krachtmeting onbeslecht blijft. Hoe anders is dat bij duursport...

Binnen de wielrennerij is er bij iedere wedstrijd een scala aan kanshebbers voor de overwinning, iets dat bij duelsporten enkel in competitie- of toernooivorm kan worden bereikt. Afhankelijk van het terrein waarover de wedstrijd van de dag wordt verreden, kunnen diverse individuen naar voren worden geschoven waarvan mag of kan worden verwacht dat ze furore maken. Bovendien maken ze onderdeel uit van een team, waarbinnen doorgaans meerdere rollen een plaats hebben en uiteenlopende doelen worden nagestreefd. Niet per se rechttoe-rechtaan.

Toch is er het eeuwenoude verschil tussen theorie en praktijk. In theorie bestaan gelijke kansen, die als uitgangspunt prima werken, maar niets kunnen doen aan de wijze waarop de aangeboren talenten zijn verdeeld. Zoals het ook in competitieverband voor sommige ploegen nagenoeg onmogelijk is een gooi te doen naar de prijzen binnen sporten die worden beslecht aan de hand van tweestrijd, zo is ook binnen de wielersport een bepaalde hiërarchie onvermijdelijk.  

Zolang meerdere topsporters aan elkaar gewaagd zijn en meerderen hetzelfde hoge niveau bereiken is er bijna een garantie op spanning in de strijd die tussen hen gevochten zal worden. Net als bij duelsporten dient er ten minste sprake te zijn van twee partijen die elkaar het vuur aan de schenen leggen en met elkaar kunnen wedijveren om de uiteindelijke winst. Misschien juist wel twee dus, want alleen al met het oog op de overzichtelijkheid valt te wensen dat met de strijd geen overmaat van kandidaten gemoeid is. Al blijft daarbij vooral van belang dat er niet één individu is dat het niveau van de anderen ontstijgt.

Eind april heerste nog de gedachte dat suprematie haar intrede had gedaan in de wielersport. Zowel Tadej Pogačar als Demi Vollering stond op het punt het zogenaamde Ardennendrieluik naar zich toe te trekken. Laatstgenoemde slaagde daar zowaar in en haar evenknie binnen het mannenwielrennen moest enkel de strijd staken doordat hij te maken kreeg met een valpartij. Van de hinder die hij daarvan ondervond was hij net bekomen aan het begin van deze maand, waarna deze (met dank aan de Tour de France) al gauw in het teken is komen te staan van tweestrijd: Pogačar trof in Jonas Vingegaard een gelijke, Vollering wordt uitgedaagd door Annemiek van Vleuten. Afgelopen week is de eerste van de twee duels beslist. Op naar de volgende!