Nieuw jasje

Het kan twijfelachtig zijn of het een mooie zomer geweest is en het kan een punt van discussie vormen of de zomer daadwerkelijk voorbij is, maar dat het in de afgelopen week (ietwat vanuit het niets) sinds lange tijd weer eens opvallend koud was tot ver in de ochtend durf ik wel een feit te noemen. En dat ik niet de enige was die voor het eerst sinds maanden weer een andere jas aandeed, lijkt me ook een gegeven waarover niet hoeft te worden getwijfeld. Zo'n nieuwe jas kan een frisse ochtend net even wat comfortabeler maken en dat is precies waarom in de muziekwereld zulke termen worden gebruikt als een bepaald nummer door een andere muzikant of op een andere manier ten uitvoering wordt gebracht. Nu wisselen periodes waarin ik veel muziek luister zich af met periodes waarin dat in mindere mate zo is, maar nu dat de afgelopen week weer wat meer het geval was, werd ik meteen aangenaam verrast door een aantal geslaagde covers. Oftewel: liederen in een nieuw jasje.

Lukas Nelson, Sierra Ferrell & The Travelin' McCourys - Someone Like You (Adele)

Veel van de nieuwe muziek die wordt uitgebracht gaat al enkele jaren aan me voorbij, maar om niet op de hoogte te zijn van de échte grote wereldhits moet je wel erg wereldvreemd zijn. Er is op de meeste radiozenders bijvoorbeeld geen ontkomen geweest aan het nummer Someone Like You, in de tijd dat het voor het eerst door Adele werd uitgebracht. Persoonlijk vind ik het altijd lastig te zeggen hoe goed of mooi ik een nummer vindt als ik het (al dan niet bewust) heel vaak heb gehoord, maar juist als je het dan op een andere manier hoort dan je gewend bent, kun je er op een andere manier naar gaan luisteren en in gaan zien hoe mooi zo'n nummer eigenlijk is.

Want hoewel deze cover qua instrumentatie misschien behoorlijk anders in elkaar steekt dan het origineel, blijft de basis hier hetzelfde. Zowel de tekst als melodie zijn als het er op aan komt niet veranderd, maar toch klinkt het verfrissend op deze manier. Zoals ook een van Adele's andere hits, You Make Me Feel Your Love, op een mooie(re) en net even ietwat andere manier was uitgevoerd dan het origineel van Bob Dylan. Artiesten die enkel muziek van anderen nabootsen zijn vaak niet mijn favorieten, maar wanneer degenen die zelf een aardige reputatie hebben andermans werk zo weten te waarderen dat ze het op hun manier met de wereld willen delen, vind ik dat vaak zeer waardevolle eerbetonen.

George Strait - Waymore's Blues (Waylon Jennings)

En als we het toch hebben over artiesten met een behoorlijke reputatie zijn George Strait en Waylon Jennings namen die daar prima bij passen. Dat zijn aan de andere kant van oceaan namelijk twee legendes die de komende honderd jaar niet zomaar in de vergetelheid zullen raken. Waymore's Blues is op tekstueel gebied een van de meest weinigzeggende nummers die ik me zo een, twee, drie voor de geest kan halen, maar het deuntje heeft me altijd kunnen bekoren en schiet me vrij regelmatig te binnen.

Dat ook George Strait het een aardig nummer vindt, is te horen aan de manier waarop hij het zelf heeft ingezongen en ingespeeld (of in laten spelen) voor zijn nieuwste album. Alleen al door de andere stem klinkt het heel anders dan het origineel en dat het wat meer is uitgerekt en langer duurt, zorgt er alleen maar voor dat je er langer van kunt genieten. Een cover hoeft niet per se beter te zijn dan de oorspronkelijke versie, maar zolang-ie niet veel slechter is, is het al gauw goed. Zo memorabel als de tv-uitvoering van Waylon zelf had deze versie namelijk toch nooit kunnen worden.

Miranda Lambert - Living on the Run (David Allan Coe)

Dat het een cover is weet je soms pas als je de auteursvermelding er op naslaat, maar dat is misschien wat dat hele coveren tot zo'n interessant verschijnsel maakt. Net als bij het zelfs in Nederland bekend geraakte Tennessee Whiskey (toen dat door Chris Stapleton werd uitgebracht), kwam ik er bij Living on the Run pas een tijdje nadat ik het voor het eerst hoorde achter dat 't origineel geschreven is door David Allan Coe. En dat die man gevoeligere liedjes kan schrijven dan je op basis van zijn voorkomen zou vermoeden, heeft hij in de loop der tijd meer dan eens bewezen.

Nu is Living on the Run niet per se het schoolvoorbeeld van een gevoelig liedje, maar Coe schrijft in elk geval niet zomaar betekenisloze liedjes en dit lied heeft wat dat betreft best een interessante insteek. Bovendien klinkt het gewoon heel goed en dat is als het erop aankomt natuurlijk het belangrijkste. Want de beste tekst zou nog kunnen worden vergald door een belabberde muzikale begeleiding, waar goede muziek met een slechte tekst best nog een kans van slagen heeft. Maar bij dit nummer sluiten ze mooi op elkaar aan, zowel bij de versie van David Allan Coe als de nieuwe opname van Miranda Lambert.

Willie Watson - Harris and the Mare (Stan Rogers)

Dit soort verhaalliederen of ballades hebben me altijd geïnteresseerd. Er zijn nummers die me met hun verhaal meer zijn bijgebleven dan sommige boeken die ik heb gelezen. Van dit nummer, over ene Harris en zijn merrie, zal niet bij iedereen meteen bij de eerste keer luisteren alles blijven hangen van wat er verteld wordt (en in mijn geval zeker niet), maar dit soort liederen worden daarom juist steeds mooier bij iedere luisterbeurt. Elke keer is er wel weer een aspect van het verhaal dat je opvalt en/of je er op een andere manier naar laat kijken.

Willie Watson is een van mijn favoriete vertolkers van dit type folk-verhalen. Vooral op de twee voorgaande albums die hij individueel uitbracht hield hij zich erg bezig met 'folksongs' uit de Amerikaanse traditie en waar hij deze week een album uitbracht met voornamelijk zelf geschreven liederen, is dit nummer een van de weinige uitzonderingen op die regel. Watson voert het lied niet heel anders uit dan de originele artiest Stan Rogers, maar omdat het verhaal zo centraal staat, moet er ook niet al te veel met muziekinstrumenten doorheen gerommeld worden en dat is iets wat je Willie Watson niet hoeft uit te leggen.

Tami Neilson - I Thougt About You (Willie Nelson)

Neilson sings Nelson, zo luidt de titel van het album waarop dit nummer te vinden is. Het is een album waarmee de artiest, Tami Neilson, het oeuvre van Willie Nelson eert. Een aantal nummers van zijn hand worden door haar ten gehore gebracht en wat andere nummers waarmee hij bekendheid verwierf. Ook staat er een duet van de twee op de plaat. Maar het nummer dat me het meest aansprak was een naar gospel neigend lied dat ik nog niet eerder had gehoord.

Heel ingewikkeld is het lied niet. Het is een beetje alsof Willie Nelson zijn gedachten de vrije loop heeft laten gaan en onwillekeurig steeds weer bij God uitkwam. De simpel klinkende manier waarop hij dat tot uiting brengt, komt heel eerlijk en oprecht over en dat is essentieel bij dit soort nummers. Er worden niet onnodig veel woorden gebruikt om de boodschap over te brengen en elke zin komt daardoor binnen bij de luisteraar. Er is geen lied dat er door de stem van Tami Neilson veel slechter op wordt, maar ik ben er vooral erg blij mee dat dit een van de nummers is geworden die ze voor haar nieuwste album heeft opgenomen.

En als we het dan toch over nieuwe jasjes hebben: je gaat ook op een andere manier naar liedjes kijken zodra ze vertaald zijn. Sowieso heb ik daarom vaak de neiging muziekteksten in mijn hoofd hier en daar wat te vertalen, om een beetje mee te krijgen waar precies over gezongen wordt, maar af en toe past zo'n vertaling ook redelijk binnen het metrum van de bijbehorende muziek. In dat geval doe ik wel eens een poging alle coupletten en/of het refrein eens bij langs te gaan en te vernederlandsen. Er zijn een hoop nummers die daarvoor niet heel erg geschikt zijn, maar deze 'belijdenis' leende zich daar op zich wel voor.

Ik dacht aan een boom

en hoe 't geklim daarin me zinde.

Ik dacht aan vrienden,

hoe die soms moeilijk zijn te vinden.

Ik dacht aan U,

de allerliefst' en meest beminde.

Ik dacht aan U, Heer.

Ik dacht aan U.

Ik dacht aan het leven

en hoe wat gaande is kan boeien.

Ik dacht aan de liefde,

aan welke pijn er is in groeien.

Ik dacht aan U,

de grote alwetende der goeien.

Ik dacht aan U, Heer.

Ik dacht aan U.

Ik dacht aan U

en aan de lied'ren die 'k wil zingen.

Ik dacht aan U,

hoe daaruit geluk steeds blijft ontspringen.

Ik dacht aan het leven,

de eeuwige liefde die w' ontvingen.

Ik dacht aan U, Heer.

Ik dacht aan U.

Ik dacht aan U

en aan de lied'ren die 'k wil zingen.

Ik dacht aan U,

hoe daaruit geluk steeds blijft ontspringen.

Ik dacht aan het leven,

de eeuwige liefde die w' ontvingen.

Ik dacht aan U, Heer.

Ik dacht aan U.

Ik dacht aan U, Heer.

Ik dacht aan U.