"Remember me to whoever rides by"

Normaal gezien houden stergevallen van beroemdheden me niet direct erg bezig en vandaag was dat ook weer niet heel erg veel anders, maar de ene dag ben je sentimenteler dan de andere en laat deze dag er nu net een geweest zijn waarop ik het niet laten kon te grasduinen door het oeuvre van de afgelopen nacht overleden Kris Kristofferson. Het was een man die prachtige nummers schreef en diverse daarvan had ik de voorbije jaren veelvuldig in mijn hoofd. In die zin is het best fijn om te kunnen vaststellen dat kunstenaars of artiesten voortleven in hun nalatenschap en zodoende niet volledig sterfelijk zijn.

En waar hij heus de mindere periodes uit het leven belichtte in de liederen die hij schreef, spatte de levensvreugde er bij de muziek van Kristofferson met enige regelmaat vanaf. Wanneer hij goed gemutst was werkte dat bovendien negen van de tien keer aanstekelijk en was hij in staat zijn positieve gevoelens optimaal over te brengen in nummers met jolige bewoordingen en melodieën, die stuk voor stuk bleven hangen en je uitnodigden met hem mee te zingen. Zelfs wanneer het een niet eens zo heel rooskleurige situatie betrof, gaf hij daar meer dan eens een zo positief mogelijke draai aan. Het best komt dat misschien wel tot uiting in het nummer ‘Best of All Possible Worlds’, waarbij de titel al redelijk tot de verbeelding moge spreken. 

In essentie is Kris Kristofferson een poëet. Ik heb me dan ook nooit van de indruk kunnen ontdoen dat hij tijdens het schrijven van het nummer ‘The Pilgrim, Chapter 33’ herhaaldelijk in de spiegel keek om de daarin naar voren geschoven hoofdpersoon tot leven te wekken. Hij noemde bij het inzingen van het nummer bewust een aantal anderen die hem inspireerden, maar dat enige zelfspot hem niet vreemd was is ook geen geheim. En over wie het ook gaat: het refrein uit dat nummer is een van de mooiste karakterschetsen die met het daarbij gebruikte aantal woorden zou kunnen worden gemaakt.

He's a poet, he's a picker. He's a prophet, he's a pusher.

He's a pilgrim and a preacher, and a problem when he’s stoned.

He's a walkin' contradiction, partly truth and partly fiction,

takin' every wrong direction on his lonely way back home.

Zijn eerste album, dat zijn eigen (achter)naam droeg, was er een dat nooit meer overtroffen zou worden. Dat 'onovertrefbaar debuut'-syndroom komt wel vaker voor in de muziek, maar zelden waren de verschijnselen ervan zo duidelijk aanwezig als bij dit album, dat in 1970 uitkwam. Wie zijn of haar tien favoriete nummers uit zijn oeuvre op een rij wil zetten, zal voor-ie er erg in heeft de helft van dat album afplukken. Als het niet meer is. Het eerste album waarmee hij ooit op de proppen kwam, bevatte namelijk, onder andere, 'To Beat the Devil', 'Me and Bobby McGee', 'Help Me Make It Through the Night', 'For the Good Times' en 'Sunday Mornin' Comin' Down'.

Het feit dat hij zijn eigen lat zo hoog gelegd had, weerhield hem er gelukkig niet van de jaren erop te blijven schrijven en nieuwe muziek uit te brengen. Zoals ieder ander bracht hij ook wel eens muziek uit die niet echt lang bleef hangen en kwam hij soms met nummers die het herhaaldelijk terugluisteren niet waard zijn, maar anderzijds kwam hij soms ook zo ineens met een nummer aanzetten dat de tand des tijds moeiteloos zou doorstaan. Een persoonlijke favoriet is bijvoorbeeld 'If You Don't Like Hank Williams', waarin hij mensen die laatdunkend doen over wat ze niet begrijpen wat mij betreft op een mooie manier terechtwijst als hij zingt: "You're the only one that you are screwing, when you put down what you don't understand."

Op een dag als vandaag gaat de aandacht (terecht) al gauw uit naar de nummers die de grote thema's van het leven (en de dood) aankaarten. Ikzelf moet dan met name aan zijn persoonlijke belijdenis denken, die hij onder woorden en ten gehore bracht in 'Why Me'. Minstens zo ontroerend is 'Feeling Mortal', dat hij meer recentelijk uitbracht als titelnummer van wat volgens mij als zijn laatste échte album mag worden gezien. Het is alweer twaalf jaar geleden dat dat uitkwam, maar een waardige afsluiter van reeks mooie albums en een prijzenswaardige carrière.

En dan heb ik zijn acteerwerk nog niet eens benoemd. In de filmwereld kon hij namelijk evengoed zijn ei kwijt wanneer hij dat wilde. Meermaals toonde hij dat hij ook andermans teksten meer dan degelijk kon vertolken en zowel in grote als kleinere rollen wist hij zich altijd goed te tonen. De meesten zullen hem wat dat betreft (her)kennen van rollen in 'A Star is Born' en 'Blade I & II', al denk ik zelf met plezier aan 'Heaven's Gate' en met name 'Pat Garrett and Billy the Kid', waarin je zowaar kunt zien dat zelfs Bob Dylan ooit tegen hem opkeek. En dat kunnen maar weinig liedschrijvers zeggen. De betreffende film is niet bepaald heel modern en oogt voor de hedendaagse filmkijker allicht wat oubollig, maar een treffende scene toont hoe Kristofferson afscheid neemt en te paard richting de horizon vertrekt, al doet hij dat niet voordat hij de achtergeblevenen een paar mooie (laatste) woorden meegeeft: "Remember me to whoever rides by."