Dichtneiging #23 - Jody en de Kleine

Naar Kris Kristoffersons 'Jody and the Kid', vrij vertaald 

Ze ontmoette me vaak 's ochtends op mijn weg naar de rivier toe,

rustig wachtend bij een Indische sering,

met haar voeten al wat stoffig van het pad dat op de dijk liep 

en haar spijkerbroek die tot haar knieën ging.

Soms schonk ik haar weinig aandacht als ze met me mee op pad ging 

en door haar al wat ik deed werd nagedaan,

maar ik moest er wel om lachen als ik iemand hoorde zeggen:

"Moet je Jody en de kleine daar zien gaan."

Ook toen wij wat ouder waren, liepen we nog vaak tezamen 

op het pad over de dijk heen, hand in hand,

en waar zij een echte vrouw werd mocht ik langzaamaan wel stellen

dat ik met de jaren groeide tot een man.

En vaak lag ze destijds naast me, in de koelte van de avond

tot de dag erop de zon was opgedoemd.

Als ze sliep moest ik vaak lachen als ik dacht aan hoe men ons haast

altijd "Jody en de kleine" had genoemd.

Nu de wereld en rivier dankzij de tijd wat zijn veranderd, 

puur omdat er huizen bij werden gebouwd,

loop ik zondag regelmatig nog wel over 't oude dijkpad,

maar wordt nu een ander meisje meegesjouwd.

En de glimlach van de oudjes als ze zien hoe zij steeds meegaat

en ze als haar moeder rent of juist blijft staan,

doet me stil weemoedig denken aan hoe zij voorheen al zeiden:

"Moet je Jody en de kleine daar zien gaan."