Country & Western Toplijst - De 100 Beste Albums, #100

De begrippen 'Country' & 'Western' zijn al lange tijd niet meer per definitie samengesmolten, laat staan onafscheidelijk, maar ze staan nog wel voor de twee genres die ik als mijn favoriete beschouw; de eerste als het gaat om muziek, de tweede voor wat betreft beeld en geschrift. Het lijkt me geen vreemde wens bij je favoriete genres op de hoogte zijn van het beste wat daarbinnen te vinden valt. Op gebied van muziek streef ik er daarom naar de 100 beste countryalbums eens goed te (her)beluisteren. Rolling Stone heeft hiervoor een mooie geschikte lijst samengesteld en vandaag staat nummer 100 daaruit in de spotlight.

#100 - Kenny Chesney - No Shirt, No Shoes, No Problem (2002)   -   5,4/10,0

De artiest

Op 26 maart 1968 kwam Kenneth Arnold Chesney ter wereld in Knoxville, Tennessee. Hij groeide op in het nabij gelegen Luttrell, waar zijn oorspronkelijk uit Engeland en Ierland afkomstige familie zich uiteindelijk had gevestigd. Nadat hij tijdens zijn jeugd eens op een gelukkige kerstdag een muzikaal presentje ontving en hij zich de trotse eigenaar mocht weten van een gitaar, begon hij zichzelf aan te leren hoe hij daar op kon spelen en bleek hij al gauw een hoop plezier te halen uit het maken van muziek. 

Rond zijn twintigste levensjaar maakte hij al aardig wat furore met zijn gitaar- en zangkunsten en door wat geld bij elkaar te vergaren middels een kleinschalige publicatie van een demoalbum kon hij zichzelf een mooie nieuwe gitaar veroorloven. Niet veel later trok hij naar Nashville, waar hij het niet onaardig deed en al gauw een reputatie opbouwde die hem richting het sterrendom bracht. Tijdens de jaren negentig werd het steeds onwaarschijnlijker dat hij ooit nog zou hoeven sparen voor nieuwe gitaren en sinds het begin van dit millennium kan en mag hij zich een van de populairste artiesten uit het genre noemen. 

De plaat

Het door Rolling Stone indirect tot beste Chesney-album bestempelde 'No Shoes, No Shirt, No Problems' kwam uit in 2002, tijdens de hoogtijdagen van zijn carrière. Het kwam uit bij BNA Records en was als nummer 1 van Billboard's albumhitlijst een groot succes. Producenten waren Norro Wilson, Buddy Cannon en Kenny Chesney. De opnames vonden plaats onder begeleiding van Billy Sherrill en Kevin Beamish in verschillende studio's, te weten: Emerald Sound, Seventeen Grand, Sound Stage en Sound Shop; alle te Nashville, Tennessee. Jason Piske, Tony Green, Emil Shapak, Chris Scherbak en Eric Bickel verleenden daarbij assistentie. 

De nodige bewerkingen werden verricht door Chris Rowe en Denny Purcell 'masterde' de boel. Dit alles met Shannon Finnegan als coördinator van de productie. Beth Lee was van de 'artistieke directie' en S. Wade Hunt van de vormgeving. De fotografie die met de plaat gemoeid ging, mag op het conto worden geschreven van Peter Nash en Jennifer Kemp leverde een noemenswaardige bijdrage als stilist. De vele muzikanten die voor de verscheidene opnamesessies kwamen opdraven waren in dusdanig groten getale dat het vermelden daarvan deze toch al vrij droge en saaie opsomming uit de hand zouden laten lopen, maar de geïnteresseerden kunnen hun namen uiteraard op de bijbehorende Wikipedia-pagina achterhalen.

1. Young   -   3:55   -   Craig Wiseman, Naoise Sheridan, Steve McEwan

2. I Remember   -   4:52   -   Brad Crisler, James LeBlanc

3. A Lot Of Things Different   -   4:43   -   Bill Anderson, Dean Dillon

4. The Good Stuff   -   3:20   -   Craig Wiseman, Jim Collins

5. Big Star   -   3:59   -   Stephony Smith

6. On The Coast Of Somewhere Beautiful   -   3:34   -   LuAnn Reid, Bill Luther, Danny Simpson

7. Never Gonna Feel Like That Again   -   3:53   -   Paul Overstreet, Phillip Coleman

8. Dreams   -   4:11   -   Skip Ewing, Kenny Chesney

9. No Shoes, No Shirt, No Problems   -   3:29   -   Casey Beathard

10. Live Those Songs   -   3:48   -   Chris Bain, Cole Deggs, David Lowe

11. One Step Up   -   5:49   -   Bruce Springsteen

12. I Can't Go There (Acoustic Version)   -   3:45   -   Skip Ewing, Kenny Chesney

De sound

Het geluid dat op 'No Shoes, No Shirts, No Problems' te horen is, lijkt me representatief voor wat rond de meest recente eeuwwisseling de norm was. Als ik aan countrymuziek uit de jaren '90 denk, zou de sound zoals die op dit album te bespeuren valt ongeveer het eerste zijn waaraan ik denk. Waar het 'm precies in zit, is als leek moeilijk te duiden, maar gevoelsmatig is daarin een hoofdrol weggelegd voor elektrische gitaren. Er is op zich weinig mis met dit tijdperk binnen de country, maar het is voor mij bewust een periode waarvan ik weinig weet heb, want hetgeen waarmee ik kennis heb gemaakt nodigt niet direct uit tot een diepgaand onderzoek.

Ook dit album is wat mij betreft niet per se overweldigende reclame voor het genre. Het heeft zijn charme en klinkt verre van saai, maar echt beklijvend is het ook allemaal niet. Vooral de rustigere nummers komen niet helemaal lekker uit de verf en maken op mij niet de indruk die ze zouden kunnen maken. Chesney komt beter tot zijn recht als er wat meer vaart in komt en daar waar de rock-invloeden de boventoon voeren werpt dat wel enigszins zijn vruchten af. Al denk ik niet dat er in muzikaal opzicht veel bij me zal blijven hangen waardoor ik geneigd ben dit album binnenkort nog een paar maal op te zetten. Tsja, als achtergrondmuziek misschien, maar muziek die ik daarvoor geschikt acht staat bij mij niet al te hoog in de pikorde.

De teksten

'A Lot of Things Different' is muzikaal gezien misschien wel het meest tegenvallende nummer van het album, maar heeft een van de meest treffende teksten. Dat mag ook geen verrassing zijn als je de liedschrijvers er op naslaat, want Bill Anderson en Dean Dillon hebben wel meer juweeltjes binnen het genre op hun naam staan. De rest van het album is overigens ook niet zonder boodschap en de meeste nummers hebben wel een bepaalde zeggingskracht. Thema's als 'nostalgie', 'romantiek' en 'geluk' passeren stuk voor stuk de revue en dragen allemaal bij aan de positieve 'vibe' die de plaat voor het grootste gedeelte heeft.

De titelsong biedt wellicht het beste voorbeeld van die positiviteit. Die richt zich immers op het zorgeloze bestaan dat eenieder wenst te leven. Als die zorgeloosheid niet dag in dag uit werkelijkheid is, kan die in elk geval voor heel even worden ervaren, al is het maar tijdens het luisteren naar dat liedje. Die relativering lijkt me wel een van de meest aangename aspecten die Chesney met zijn muziek (of in ieder geval dit album) weet te bieden. Van overdreven poëtische teksten hoeft hij het niet te hebben, want de klare taal die hij bezigt blijkt overtuigend genoeg.

De conclusie

Mijn verwachtingen van dit album waren niet bijster hoog, maar alsnog heeft helaas geen van de nummers me zo positief verrast dat-ie me lang zal bijblijven. Veel pijn en moeite heeft het me niet gekost het album een maal of drie à vier rustig te beluisteren, maar opvallend veel plezier heb ik er ook niet echt uit kunnen halen. Niet zo veel als ik stiekem gehoopt had ten minste, want een album dat tot een van de honderd besten uit een genre is uitgeroepen, zou best wel wat meer indruk mogen maken dan het in dit geval gedaan heeft.