Lucas (zonder “G” ja)

Naar Johanna van Burens 'O, meimoand...', vrij vertaald O, meimaand, o meimaand, wat maak je ons blij! Je gaf ons veel warmte en regen erbij. Je fleurde sprookachtig de vruchtbomen op, een rijkdom aan bloeisels bracht jij tot hun top. Wat hen ook kon deren heb jij ferm geweerd, geen nachtvorst of onraad heeft hen maar bezeerd.                              Het groene is jaren zo mooi niet geweest. Zo blijkt uit de glans op de es wel het meest. Wat bloeiden er bloemen langs zandweg en sloot. Geen mens die van 't spul                  in de hof niet genoot. Wat maakten de zondagen blij en tevree, elk stapje naar buiten   bracht pracht met zich mee.   Het weer was zo zacht en het weer was zo mild, het heeft onverklaarb're verlangens gestild. O, meimaand, o meimaand,  wat maak je ons blij! Ik zeg het je nu, je bent zo weer voorbij....

Naar Johanna van Burens 'Op Reize', vrij vertaald Er valt een hoop te reizen, dus trekt menigeen graag voort; de een wil naar het zuiden en de ander kiest voor noord. Zo willen er vaak velen eens vertoeven aan de zee en nemen zij die hoogte zoeken vaak een bergstok mee. De lui van buiten gaan een keer het stedelijke in en mensen uit de stad hebben het buiten naar de zin. Nu gaan er heel wat vreemden ook dit kleine dorpje door. Qua bussen en qua auto's komen alle kleuren voor.  Ik kijk naar het gewemel en dat reizen heen en weer. Ik luister, hoor geluiden, sta eens stil en prakkeseer. Daar hoor je plots hoe onze oude klokkentoren luidt. Het is een droevig deuntje en ik weet waar het op duidt: er is hier iemand in het dorp die ook op reis zal gaan; dat kondigt hier in dit geval dit afscheidsliedje aan. De niet zo standaard reis, waarbij men weinig kleuren duldt, vindt plaats in een klein koetsje, in een passend zwart gehuld. Dus al wat hier net wemelde is even sti...

In januari vroor het in mijn tenen. In februari deed mijn oogkas pijn. In maart verscheen er uitslag op mijn benen. April bleek voor mijn oor niet best te zijn. In mei begon mijn ellenboog te jeuken. In juni voelde ik mijn ruggengraat. In juli gleed ik uit in onze keuken. Augustus was een ramp voor mijn prostaat. September zorgde voor verzwakte darmen. Oktober deed mijn middenrif geen goed. November bracht een schram op beide armen. December was een maand vol pus en bloed. Nu ben ik niet van nodeloze reuring, maar wachtte mij sinds lange tijd een keuring. De dokter zei meteen bij binnentreden: "Dat is zo al met al een jaar geleden."

De begrippen 'Country' & 'Western' zijn al lange tijd niet meer per definitie samengesmolten, laat staan onafscheidelijk, maar ze staan nog wel voor de twee genres die ik als mijn favoriete beschouw; de eerste als het gaat om muziek, de tweede voor wat betreft beeld en geschrift. Het lijkt me geen vreemde wens bij je favoriete genres op de hoogte zijn van het beste wat daarbinnen te vinden valt. Op gebied van   series streef ik er daarin naar de 50 beste westernseries eens goed te (her)bekijken. Western Writers of America heeft hiervoor een mooie geschikte lijst samengesteld  en vandaag staat nummer 50 daaruit in de spotlight. #50 - Hec Ramsey (1972-1974)   -    6,8/10,0 De serie Begin jaren 70 reserveerde NBC in de avondprogrammering een tijdslot voor de vertoning van mysterieuze TV-films. Die zogenaamde 'Mystery Movies' vormden enkele afzonderlijke reeksen die elkaar afwisselden gedurende een jaar. In de tweede helft van 1971 en de eerste v...

Is bij jou dat verre zicht  ook hetgeen waarvoor je zwicht? Is de vrijheid die hier is  voer voor jouw herlevenis?  Word jij door die openheid  ver tot in je ziel verblijd? Vindt je hier naar hartenlust  jouw zo welverdiende rust? Biedt die leegte het gemoed dat je breeduit lachen doet? Brengt dit heerlijk jaargetij' jouw gedachten op een rij? Vormt voor jou die stilte hier ook de kern voor jouw vertier? Ben je hier zo van verzot dat je stilvalt van genot? Schiet ook jij hier steeds weer vol van dit stukje wereldbol? Denk ook jij waar jij ook gaat dat niets mooiers hier bestaat? Luuk Ramaker · Zielsrust

Naar Johanna van Burens 'Moderdag', vrij vertaald Zondag is het Moederdag. Al uitgeprakkiseerd? Weet jij al welk presentje dan je moeder groots vereert? Het hoeft niet per se duur te zijn, de grootte telt niet mee. Zolang je het met liefde geeft is moeder vast tevree. Als zij een moeilijk leven heeft, alleen is of gestrest. Doe dan op deze dag voor haar eens extra goed je best. Als jij voor haar onaardig was, verander dat dan gauw en denk op deze dag eens aan wat zij wel deed voor jou. In jonge dagen kon je  met je pijn bij haar terecht. Nu, later, is er veel dat jij juist niet tegen haar zegt. Maar, ook al wordt er niets gezegd, je moeder voelt en weet; nooit had een kind van haar verdriet terwijl dat haar niet speet. Het kan dat jij ver weg bent en nu ergens anders zit. Maar weet dat dat niet uitmaakt  en dat moeder voor je bidt. Maak allemaal, op deze dag, nee, daag'lijks moeder blij. En niet slechts met presentjes, daar hoort ook de liefde bij. Het kan dat moeder overle...

Je vond het eerst wel leuk wanneer we samen dingen deden en ik je mee bleef nemen naar de allervreemdste steden, omdat in zo'n geval daar weer eens iets viel te beleven  waarvoor ik haast bereid was om een vinger af te geven. Met name de concerten vielen aardig bij ons beiden en pretparken die bleken soms nog leuker dan ze zeiden. Een hele middag wandelen was doorgaans een genot en alles in theaters ging van leukigheid te vlot. Maar écht op één lijn hebben we tot nog toe nooit gezeten, zo gaf je mij onlangs daar in dat reuzenrad te weten. Je huilde, dus ik dacht: 'je hebt vast iets onder de leden'. Toch maakte heel iets anders jou wat sip en ontevreden. Ik zocht almaar naar tripjes die we nooit vergeten zouden, omdat je zo ontzettend veel van uitjes zei te houden. Ik dacht je te begrijpen maar besef na jaren pas dat jij toen je dat zei patat speciaal aan 't eten was. Dit wetende heb ik voor jou dus uien meegenomen, die vast zeer prominent in veel recepten te...

  Ze stoorden als ze lag te pitten. Hun aandacht bracht haar niets dan pech. Nooit kon ze even rustig zitten, want iedereen liep met haar weg.

Robber's Roost - Wayne Cooper The story of the outlaw they called Captain William Coe is one that not that many people really seem to know and every single time there has been mention of his name it became perfectly clear why he’s not worthy of the fame. It was said that he’d been fighting as Confederate in the war and that his lust for fighting had been growing more and more. Then, afterwards, he started on a robbing spree with friends and soon the men would settle down in so-called ‘No Man’s Land’. Well, there the cattle rustling would become their main objective  and doing it near Pueblo seemed to be the most effective. Eventually they even went and stole themselves some sheep. Just like with the cattle: for to sell them, not to keep. One time he had the famous Charlie Goodnight on his tail. Coe swore he’d kill the rancher, but the man was doomed to fail. Someday they even met, but they were never introduced, this big cattle rancher and the king of ‘Robber’s Roost’. The arm...