Lucas (zonder “G” ja)

Van het voormalig voetbalveld was slechts het gras nog over en om er goed te spelen was het net aan wat te pover. We plaatsten daarom vaak in plaats van ied're paal een jas, zodat een potje voetbal niet volkomen doelloos was.

Wilt wij wat meer ruumte of juust nog wat minder? Kiest wij veur de oalen of veur oonze kinder? Huurt wij verderop wat en goa'w' een stuk loop'n? Of blie'w' ma' 'an 't spoar'n to'w' hier wat kunt koop'n? Linksof of rechtsof? Wij wilt we ve'dan. Ma' woar möt't op 'an? Blieft wij de breur trouw of juust oonze zuster? Kiest wij veur geschrei of toch eerst voor gelöster? Spitst wij de oor'n  en stoa'w' doarbij oop'n? Of mö'w' nou zo nödig het vel duur verkoop'n? Ve'daag nog of mo'n? Wij wilt we ve'dan. Ma' woar möt't op 'an? Loa'w' 't zoas 't nou is of mö'w' 't an 't veraander'n? En mö'w' dat dan zölf doen of loa'w' dat 'an aander'n? Mö'w' veur verbeet'ring eerste schade anrich'n? Of wördt 't 'ok beter a'w' de boel ma' loat ligg'n? Acht'ruut of veuruut? Wij wilt we ve'd...

Geen dag van de sporter verliep onbevlekt. Hij zou nooit een status als prof kunnen claimen. Maar hield men een arm naar beneden gestrekt dan kon hij een horde op polshoogte nemen.

Hij had de gewoonte ieder jaar een nieuwe plaat uit te brengen. Inmiddels lijkt Daniël Lohues dat tweejaarlijks te doen, maar zijn productiviteit is daarmee nog altijd prijzenswaardig. En niet eens enkel omwille van de hoeveelheid nieuwe muziek waarmee hij op de proppen weet te komen, maar met name om de garantie voor kwaliteit die hij daarbij weet te bieden. Nou is er dus Nou, een goed gevuld album waarop hij zijn veelzijdigheid eens te meer laat horen. Vooral in muzikaal opzicht weet hij het altijd mooi levendig te houden door verschillende instrumenten met elkaar af te wisselen. En waar ik als luisteraar van nature vaak de neiging heb gitaarmuziek op te zoeken, is op dit album vooral het pianospel me bijzonder goed bevallen. Daarbij komt dat het schrijven van zijn teksten de komende jaren niet zomaar even door artificial intelligence zal worden overgenomen. En niet alleen vanwege de taal waarin hij ze schrijft. 't Is immers vooral zijn nuchtere kijk op de meeste zaken die niet z...

Er zijn tussen ons wel eens beesten gaan wonen die ons maar niet aanstaan vanwege demonen waar 't van een rijpaard juist goed te weten is of het zo af en toe wel eens bezeten is.

De negentiende eeuw heb ik altijd bovenmatig interessant gevonden, als setting voor zowel historische gebeurtenissen als fictieve verhalen. Zeker voor de Verenigde Staten, die pas kort voor die eeuw ontstaan waren, gaat het om 100 jaar waar ze moeilijk zonder hadden gekund en er is dan ook een hoop gezegd en geschreven over die tijd. Nu dus ook door Bert Wagendorp, die de scheidslijn tussen feit en fictie in dezen eveneens niet onnodig belangrijk maakt als hij het verhaal uit de doeken doet over het leven van een jonge, uit Winterswijk afkomstige migrant.  Het noodlot van de Phoenix als geschilderd door  William J. Koeplin. Dit eerste deel van de zogenaamde memoires bestaat uit korte hoofdstukjes, waarin zelden overdreven ver van de kern wordt afgeweken en vrij kort en helder verslag wordt gedaan. Toch houdt dat niet per se in dat veel aspecten uit het leven worden overgeslagen, want de jonge jaren worden stapsgewijs besproken zonder dat daarbij 'persoonsvormende' gebeurteniss...

Ja, lijkt me fijn, zo'n wollen trui, en ben je in een goede bui dan zou je mij met een citaat erop verblij'en. En doe, al is het slechts voor mij, er ook een woordspelinkje bij, desnoods puur om er een leuk einde aan te breien.

Het theater. Ik kom d'r niet bijster vaak, maar de laatste jaren wel vaak ieder jaar een keer. Dat heb ik zelf ook niet bedacht, maar dat kwam zo. Ben één keer bij een voorstelling van Daniël Lohues geweest en daarna sprak het voor zich dat ik bij iedere start van een nieuwe theatertournee aanwezig zou zijn. Daar werd niet moeilijk over gedaan. Dat was voor mien va , met wie ik er die eerste maal geweest was, net zo goed een normale gang van zaken als voor mij. "Wij reserveert oonszelf een paar stoel'n en wij goat d'r komm'nd joar weer hen." Dat was meteen de strekking, al hebben we er altijd wel op verdacht moeten zijn dat we er op tijd genoeg bij waren. Want behalve een uitverkoop zou er voor ons weinig reden zijn een jaartje over te slaan. Ja, een of andere uit de hand gelopen epidemie of zo, of wat anders onvoorstelbaars misschien, maar verder weinig. Ook de droepneuze , die mij van de week de keel uit begon te hangen, vormde geen euvel dat een theateravo...