Dichtneiging #3 - Een bewogen bestaan
Vrij naar het leven van Cynthia Ann Parker
daar waar mijn familie dichtbij me kon zijn,
daar was veel jolijt als we grapjes verzonnen,
was mijn jonge leven gelukkig en fijn.
Dat daaraan een eind kwam was niet te vermijden.
Daarvoor is oneindigheid immers te schaars.
De groep die vrij plots'ling ons erf op kwam rijden
was echter zeer wreed en onnodig barbaars.
Om van het scalperen en misbruik te zwijgen
kaart ik nu slechts aan hoe hardhandig men was.
Nu nog zou ik bijna weer rillingen krijgen
van wat men verhulde in bloed en in as.
Met lansen en speren werd duchtig bewezen
dat onze positie vrij uitzichtloos bleek.
Waar ik van de wonden heb kunnen genezen
liet ik daarvoor stervenden eerst in de steek.
Ik wenste mijn leven erg graag te vervolgen,
al was men vijandig en bruut om mij heen.
Ik hield me passief, was ontdaan en verbolgen.
De onwil te sterven hield mij op de been.
Een onhebb'lijk paar wilde mij adopteren.
Bij hen heb ik mijn puberteit dus doorstaan.
Gebruiken die zij me daar aan wilden leren
brachten me langzaam juist van hen vandaan.
De twee nieuwe zusjes die ik leerde kennen
streefden naar liefde en genegenheid.
Er viel aan hun taal echter nauwelijks te wennen
en ik was tot aanpassing amper bereid.
Mijn andere leven kon ik niet vergeten,
dus meermaals verviel ik in uren van rouw.
In al die ellende kon ik nog niet weten
dat ik voor een krijger als Nank vallen zou.
Niet dat hij de man was uit mijn stoute dromen;
hij was niet zo groot en zijn haar wat te lang.
Maar nadat ik hem voor het eerst aan zag komen
voelde ik mij zowaar niet langer bang.
Zodra hij me zag toonde hij me zijn zorgen,
waar geen van de anderen iets om mij gaf.
En als men dat wel deed hield men dat verborgen;
van geen van de stamleden spatte het af.
't Was Nank zijn benad'ring die mij zeer bekoorde,
hem erg deed verschillen van een stamgenoot.
Er kwam zelfs wat hoop op geluk toen ik hoorde
dat hij nog een vrouw zocht en voorrechten bood.
Wie hem mocht gaan trouwen zou aanzien ontvangen
omdat dat gepaard ging met zijn grootse rol.
Niet enkel bij mij rees daarom een verlangen;
het steeg vele vrouwen spontaan naar hun bol.
Zijn zorgzame oog voor me bleek zeer waarachtig;
het juk van mijn thuissituatie verdween
omdat hij mijn hart stal, liefdadig maar krachtig.
Ik was bij hem welkom en ging met hem heen.
Er leek ons niets mooier dan samen te wonen.
De bloei van ons leven lag in het verschiet.
Door toewijding die we elkaar zouden tonen
schuwden we moeilijke tijden zelfs niet.
Zo kwam er warempel plezier in mijn leven
waarvan ik 't bestaan moeilijk voorstellen kon.
Ik stond er versteld van wat hij me kon geven
in ons samenzijn dat recent pas begon.
De dankbare taken die ik uit mocht voeren,
in 't huwelijk maar ook in het dorpse bestaan,
maakten dat ik me nooit weer zou verroeren;
ik wilde hier blijven, er nooit meer vandaan.
't Was kort na ons trouwen dat ik zwanger raakte.
In 't voorjaar heb ik hem een zoontje gebaard.
De vreugdedans die hij toen jubelend maakte
bleef daarna geborenen ook niet bespaard.
Zo hebben we samen drie kleintjes gekregen:
de oudste twee jongens, de jongste een meid.
Het meisje vaak stil en soms ietwat verlegen,
de ouderen trokken maar wat graag ten strijd.
Verwaterde bloedbanden zijn nu verdwenen.
Mijn nieuwe familie lag niet voor de hand,
maar ondanks mijn afkomst en andere genen
ben ik zeer verheugd dat ik hier ben beland.
De oorlog waarin we al jaren verkeren
zorgt straks voor het feit dat we uit zijn gemoord,
maar ik ben de eerste die trots zal beweren
dat mijn man en zonen veel lof toebehoort.
De strijdlust waarvan zij herhaald'lijk getuigen
door dappere daden en hardnekkigheid
bracht menige poging tot aanval in duigen,
het overtal van onze vijand ten spijt.
Zo ging Nank uiteindelijk strijdend ten onder.
Volgens een enkeling door overmoed:
alleen heeft hij – hopend allicht op een wonder –
als lokaas de lonkende troepen begroet.
Het spervuur dat hem daar het loodje liet leggen
bracht hem zo de eeuwige jachtvelden in.
Voordien had hij echter al vaak kunnen zeggen
dat hij zich getroost weten mocht in 't gezin.
De kind'ren zijn zijn reputatie tot zegen.
Mijn eervolle trots groeit gestaag, stap voor stap.
Al kom ik als weduwe rampspoed nog tegen:
ik vind veel geluk in ons nalatenschap.
Reacties
Een reactie posten