Marvin & Miranda #2 - Verontrusting

    Ze was niet eens echt het jaloerse type maar een van haar meest nadrukkelijk aanwezige eigenschappen was de kundigheid gevoelens kracht bij te zetten middels een soms zeldzaam vergaande vorm van rationalisering. Wanneer ze ergens écht iets voor voelde was ze nauwelijks van haar stuk te brengen en je bracht haar dus niet zomaar op andere gedachten over iets dat haar na aan het hart lag. Maar ook nu iets haar hart juist een steek had gegeven kon zie niet anders dan die pijn die ze ervoer rechtvaardigen.

    Verbazing, teleurstelling en boosheid vochten beurtelings om voorrang. In willekeurige volgorde doken de gevoelens in haar op, het ene nog krachtiger dan het andere, maar alle met betrekking tot de vrouw die door haar man bezocht was. De aantrekkelijkheid van Camille Petersen had er van begin af aan al niet om gelogen. Ze was niet enkel zomaar de knapste vrouw in de omgeving maar wist zich dankzij haar extravagante obsessie voor modieuze ontwikkelingen in extreme mate van de omwonende vrouwen te onderscheiden als het op de genoeglijkheid van haar uitstraling aankwam. Niet dat ze erop uit was vele zielen te winnen en met haar attractiviteit te koop liep maar die onbekommerdheid maakte nu juist zo'n wezenlijk onderdeel uit van haar charmante voorkomen.

    Tijdens de Bijbelstudiemorgens, die daags na de rustdagen plaatsvonden, werd meer dan eens over haar gesproken wanneer ze er zelf niet bij was. Nu was iemands afwezigheid op zich al voer voor discussie maar om haar was altijd net even ietwat meer te doen. Meningen bevonden zich tussen bewondering en afgunst naargelang de recentelijkheid van de laatste persoonlijke ontmoeting, want wie zich in haar directe omgeving begaf voelde niets dan genegenheid, maar als je haar een tijdje niet had gesproken was je geneigd te vermoeden dat achter de goedlachsheid een minder bekoorlijke zijde schuilging. Als ze je vertelde over haar kersverse plannen de kledingwinkel over te nemen en het aanbod aan vrouwelijke kledij te verdrievoudigen kon je niet wachten tot het zo ver was, maar als je langzaam had laten doordringen wat dat zou betekenen ontstond terecht twijfel over de noodzaak ervan en rees de vraag hoe hoog die luxewens nu eigenlijk op de prioriteitenlijst stond.

    Geobsedeerd was ze niet perse, maar het was Miranda wel degelijk in serieuze mate gaan bezighouden of hun tot nog toe weinig turbulente en behoorlijk gelukkige huwelijk toch nog een onincasseerbare knauw te verduren zou krijgen. Bij vlagen werd ze overvallen door twijfel over de oprechtheid van haar man. Recentelijk, maar ook over een verder terug reikende tijdspanne. Zijn ja was niet altijd ja geweest en zijn niet altijd nee, maar een leugentje om bestwil was ook haar niet vreemd en misschien hadden die kleine eigenzinnigheidjes ze juist wel op de been weten te houden zo nu en dan. Toch was het geheimzinnige gebeuren dat zich nu in Miranda's hoofd afspeelde wel van een iets andere gradatie.

    Er konden blijkbaar een hoop gebeurtenissen passeren binnen een gedachtenreeks zoals die zich deze nacht ontplooide. Ze kon sowieso niet altijd even makkelijk de slaap vatten maar of ze überhaupt eens van zonsondergang tot -opkomst had doorgehaald zonder even weg te dromen betwijfelde ze. Dromen was er vannacht niet bij. Gedachten hielden haar juist wakker, of ze dat nu wilde of niet. Dat het zó lang kon duren voor er een nieuwe dag begon had ze zich niet eerder gerealiseerd.

    Om niet te veel te focussen op vervlogen tijden en wat ze gedurende haar leven zoal gedaan had of had kunnen doen, verlegde ze haar gedachten naar de aanstaande ochtend en de manier waarop ze de dag wenste aan te vangen. Eén ding wist ze al gauw zeker: direct verhaal halen ging ze niet. Wel besloot ze te peilen hoe de vork in de steel zat en ze was vastberaden de betrokken partijen enigszins te laten doorschemeren in hoeverre haar vermoedens juist waren. Dat er iets niet pluis was, was echter niet langer twijfelachtig: Marvins bezoek aan Camille was onmogelijk enkel zakelijk geweest.

    Hoewel Miranda langer in bed had gelegen dan ze gewend was, voelde ze geen aanstalten er vroeg uit te komen en bleef ze nog even liggen nadat het daglicht haar kamer was binnen komen treden. Echt doordrongen van de herrezen bedrijvigheid van de wereld was ze pas toen ze buiten, voor het huis, een paard hoorde briesen. Ze liep de woonkamer in en keek van de zijkant door de kier naast het gordijn dat voor het raam hing. Aan de kant van de weg en niet ver van haar voordeur stond het tot stilstand gekomen enkelspan van mevrouw Belstar, die zelf met de teugels in handen op de grond stapte en een paar onverstaanbare woorden sprak richting haar medepassagiers, die vooralsnog voorop de kar waren gebleven. Als respons was er uitsluitend een licht gekrijs hoorbaar en zodra Miranda zag wie die uiting van ongenoegen probeerde te sussen deed dat bij de stiekem aanschouwende partij een korte rilling door het lijf gaan. Dat was Camille Petersen...