Killers of the Flower Moon

Een keer wat anders

Hoewel we allemaal het liefst onze eigen vrijzinnige gang gaan en ons maar wat graag van elkaar onderscheiden, vervallen we dagelijks al gauw in herhaling van gewoontes. We stappen als het even mogelijk is graag altijd met hetzelfde been uit bed, nemen doorgaans hetzelfde ontbijt tot ons als de dag ervoor, kammen ons haar steeds dezelfde kant op en pakken de bus die zich almaar langs hetzelfde rijtje haltes begeeft. We gaan misschien niet wekelijks naar de bioscoop maar wanneer we ons er naartoe begeven is de kans aanwezig dat ook met dat bezoek enkele vaste ritualen zijn gemoeid. Zo bestellen we bijvoorbeeld dezelfde soort popcorn als de vorige keer en waarschijnlijk een ongeveer even grote portie omdat de grootte daarvan ons de keer ervoor ook zo goed bevallen was. 

Zelfs de films waarnaar we kijken zijn zelden bevreemdend, want ook bij het maken daarvan zijn patronen en stijlen ontstaan die zo goed mogelijk aansluiten op onze maatstaven der gewoonte. Als een film ons goed bevalt blijven we in groten getale naar een eventuele eindeloze reeks aan soortgelijke gevolgen trekken met de hoop dat niet te veel wordt afgeweken van het in eerste instantie zo succesvolle concept, er wordt zo veel mogelijk aan gedaan eventuele taalbarrières uit de weg te gaan met behulp van nasynchronisatie of ondertiteling en als een film langer duurt dan twee of tweeënhalf uur zijn we na verloop van tijd geneigd ons horloge te raadplegen om na te gaan of het wel de bedoeling is dat het verhaal nog niet tegen het einde loopt.

Tegelijkertijd wekt het vaak interesse wanneer we ineens met iets ongewoons te maken krijgen. Of we nu met een merkwaardig humeur opstaan, een nieuw ontbijtgerecht ontdekken omdat we een opgeraakt ingrediënt door een willekeurig alternatief hebben vervangen, onze coupe ineens in de smaak valt nadat onze haren uit eigenzinnigheid een andere kant op wilden blijven staan of de bus ineens door een nieuw gebied rijdt omdat de standaard haltes niet bereikbaar zijn vanwege wegwerkzaamheden. En als een film even iets anders in elkaar steekt dan we gewoon zijn geldt eveneens dat onze aandacht al gauw is gewekt. 

Dat was meteen eigenlijk de enige zinnige vaststelling waarop ik mezelf kon betrappen na het zien van 'Killers of the Flower Moon': dat het vooral een ongewone, unieke film is. Maar of uniek dan goed of slecht is, is daarmee nog niet zomaar gezegd. Vaak is het immers zo dat aangrijpingspunten van 'het gewone' enigszins in de buurt moeten blijven om het ongewone een beetje behapbaar te maken en nu hoeft alles niet per se altijd volledig voorgekauwd geserveerd te worden maar in dit geval moest er mijns inziens net even wat te veel tussen de regels door worden gelezen om optimaal te kunnen genieten van wat hier werd voorgeschoteld. 

Nu is de aantrekkingskracht van dit filmproject echter zeker niet langs me heen gegaan. Het is wat mij betreft ook zeker niet geheel ten onrechte en zelfs prijzenswaardig dat er bij de de productie van de film gedegen financiële middelen en een hoop expertise vanuit de filmwereld aan te pas zijn gekomen. Bovendien vind ik het wel wat zeggen als een aantal grootheden uit de muziekwereld bereid is de artistieke grenzen te verleggen door het acteurschap in te duiken zonder daarbij de kans te krijgen een muzikale bijdrage te leveren. In die zin mag dan ook gezegd worden dat de meesten die aan dit bijzondere filmproject een bijdrage hebben geleverd artiesten zijn in de meest letterlijke zin van het woord.

De vraag is daarom of het een slecht teken is dat deze film niet helemaal in mijn normaal zo 'gewone' straatje past, want hoewel ik het daarom lastig vond elk detail goed (genoeg) op me te laten inwerken, vond ik het feit dat dit kunstwerk zich op zo veel vlakken van doorsnee films weet te onderscheiden op zijn zachtst gezegd verfrissend. Juist door onderscheidend te zijn grijpt een film namelijk de kans te blijven hangen en zeker bij deze film ben ik geneigd te zeggen dat enkele scènes memorabel zijn, of toch ten minste beklijvend op het moment dat je ze voor het eerst ziet. Ik ben in elk geval blij dat ik de kans gegrepen heb de verfilming van deze nauwelijks te vatten gebeurtenissen op het witte doek te aanschouwen, want hoewel dat natuurlijk niet per se een vereiste is, heeft dat in dit geval wel degelijk een zekere meerwaarde gehad.