Dichtneiging #14 - Saaie visite

Ik ben gaan liegen dat ik barstte in de hoop dat ze vertrokken,

want daarmee krijg je gasten snel en listig weggestuurd,

zo leek me, want men heeft waarschijnlijk snel genoeg van jokken

als je nagaat dat normaal de eerlijkheid het langste duurt.

Ik begon maar te beweren dat we 't zo gezellig hadden

en dat ik het zo mooi vond dat hun zoon naar zwemles ging,

dat hij zo schattig oogde op een foto bij de Wadden

en dat hij daar een werk'lijk prachtig mooi makreeltje ving.

Ik vertelde hoe ik erg naar hun bezoek had uitgekeken

en dat er niets zo leuk was als met hen zijn dit moment,

dat ik kon blijven praten met ze, uren, dagen, weken

en dat het me zo goed deed da'k z'al zo lang had gekend.

Ik heb ze laten weten dat ik wou dat ze lang bleven

en dat ze met me deelden wat ze hadden meegemaakt,

dat ze me vertelden van hun dagelijkse leven

en dat ze uit de doeken deden wat hen zoal raakt.

Ik heb ze niet gezegd dat ik het door begon te krijgen

dat zij niet merkten dat ik maar wat aan het liegen was.

In plaats daarvan begon ik juist maar stilaan wat te zwijgen,

dat dat ook niet echt werkte merkte ik veel later pas.

Ik ben uiteindelijk wel bij hen weten door te dringen,

al keken ze om de ultieme leugen wel bedeesd,

maar mij kwam het goed uit dat zij ten slotte toch nog gingen

zodra ik hen te horen gaf: "Het is wel leuk geweest."

Zo is het snode plannetje gaan slagen noch gaan falen,

al hanteerde ik het wapen van de leugen uiterst snel;

toch bleek nog kort voordat de waarheid haar kon achterhalen

soms wint, ook met een slecht idee, de aanhouder nog wel.