Lucas (zonder “G” ja)

I Ik ben er klaar mee, het is op. Toch moet ik nog  uit een ander vaatje tappen. Ondanks het slot is het eind nog niet in zicht. Het gitzwarte gat  heeft nog geen kleur gekregen. Er rest mij niets,  niets dan door te gaan. II Ver van wat ik zie, onder verre luchten. Dichterbij  dan ik me voor kan stellen. Kleurrijker dan blad  dat valt in de herfst, of een regenboog, getoogd  over de toppen van diezelfde bomen, die in kleur  tekort schieten. Om haar veelzijdigheid en pracht  te symboliseren. III Het kwam. Het zat er aan te komen. Niets  weerhield het. Onontkoombaar. Dat dus.  Dat is wat het was. Soms is het helaas  niets anders dan het lot. Nog altijd de effecten. Het gevolg is er  nog altijd merkbaar. En aanwezig. Zoals  de dood om een graf. Voortdurend erom.  Om waar het kwam. Het ging niet, maar bleef. Was er nog  na verloop van tijd. Vestigde zich aldaar.  Verjoeg al dat er ooit was, en nu nooit,  n...

Ik vroeg laatst een bibliotheekmedewerker of hij goede tips had, wat hij zoal las. Veel van hun boeken had ik reeds versleten, maar toen ik hem raad vroeg gaf hij tegengas. Het ging me niets aan wat hij las, ja, nog sterker: hij stuurde me huiswaarts met een lege tas. Ik vraag me nog af of ik had kunnen weten dat de man die ik sprak daar de boekhouder was.

Soms kan je een uur of twee naar een film zitten kijken en jezelf voortdurend afvragen waarom de term 'drama' eraan wordt verbonden. Dan kan er van alles voorvallen en voor je ogen afspelen maar is in de verste verte geen connectie voelbaar die een emotie dreigt aan te wakkeren die je ook maar een klein beetje van de rest van de wereld helpt afzonderen. Maar soms hoef je maar een paar tonen van een lied te horen om even helemaal te vergeten waar je je bevindt. Dat is wat mij bijna elke keer overkomt wanneer ik luister naar het op één na laatste lied van het John Fullbright album 'Songs'. Liedjes betekent dat dan, die titel, maar dat dekt de lading niet helemaal. En dat terwijl de liedschrijver juist zo goed is met woorden en zich zo onvoorstelbaar goed kan uitdrukken. Het zijn niet zomaar liedjes waarmee Fullbright zijn creatieve kant laat zien; het zijn verhalen, jammerklachten, levenslessen en lofbetuigingen. Invalshoeken of uitgangspunten die elkaar op het album afwi...

Hij had al lange tijd niet meer bewogen toen iemand eens zijn kant uit kwam gesneld. Die heeft zijn arm en been wat bijgebogen. Hij is dat ondergaan en stond versteld.

Als je me er enkele weken geleden over gevraagd had, dan had ik gezegd dat er geen album bestaat dat in de buurt komt van 'In the Throes', de plaat waarmee John Moreland namens de mensheid het concept ' albums maken' heeft 'uitgespeeld' in 2013. Het lag nadien niet in de lijn der verwachting dat men nog eens de perfectie zou weten te bereiken of überhaupt te benaderen, reden te meer voor Moreland zelf om het maken van muziek zelfs op een wat andere manier te gaan beschouwen. Maar iets meer dan 10 jaar later doet hij zowaar opnieuw een poging het onhaalbare te bewerkstelligen en weet hij zijn ideale mix tussen soberheid en oprechtheid nog eens onvoorstelbaar grootst te laten klinken. Overdrijf ik dan niet een beetje? Nou, nee, als ik mijn smaak als maatstaf neem niet. Want wat voor de één misschien wat pover is, is wat mij betreft heerlijk rustig. Moreland bewijst met zijn nieuwe album 'Visitor' maar weer eens dat met een keuze voor ingetogenheid in geen ...

Je had opa erover een jaar lang gehoord, dan deed oma weer uit de doeken dat, omdat het haast elk opperbest had bekoord, wij weer dieren zouden bezoeken. Dan stond ik met m'n ouders bij 't neushoornvertrek zag mijn zusje een gekke kever, klom mijn broertje zowat in een giraffennek en werd tante dol van een bever. Ook met ooms bij de apen was veel vrolijkheid of met nichtjes tussen de geiten, maar het meeste plezier had ik vrijwel altijd bij de nevenactiviteiten.

'Olijven moet je leren lezen', zo luidt de metaforische opvatting van een der poëten van ons taalgebied als het aankomt op het consumeren van poëzie. Maar hoe vaker ik een poging doe olijven me zo bekoorlijk mogelijk te doen smaken, des te meer ik het idee krijg dat er nogal wat aanleg mee gemoeid gaat. Of smaak, misschien beter gezegd. Ik moet toegeven dat ik de handleiding die de betreffende vergelijking als titel heeft meegekregen nooit heb doorgenomen, maar ik acht de kans aanwezig dat evengoed een vergelijking met autorijden kan worden gemaakt: je kunt een ritje (lees: het lezen van een gedicht) tot een goed einde brengen, maar dat je je voldoende bewust bent geweest van wat zich onderweg zoal heeft afgespeeld is daarmee nog niet gezegd. 'Hij die het snappe, snappe het', zo sprak ooit een van de poëten waarmee ik regelmatig op dezelfde golflengte zit. Die uiting getuigt van een gevoel dat zich meermaals van me meester maakte wanneer ik een poging deed échte poëzie ...

Zijn dood was zijn status onwaardig, want de vriend'lijke tuinder was vaardig, maar hij zou het niet halen tussen de kannibalen, al bleef hij, als voedsel, plantaardig.