Soms kan je een uur of twee naar een film zitten kijken en jezelf voortdurend afvragen waarom de term 'drama' eraan wordt verbonden. Dan kan er van alles voorvallen en voor je ogen afspelen maar is in de verste verte geen connectie voelbaar die een emotie dreigt aan te wakkeren die je ook maar een klein beetje van de rest van de wereld helpt afzonderen. Maar soms hoef je maar een paar tonen van een lied te horen om even helemaal te vergeten waar je je bevindt. Dat is wat mij bijna elke keer overkomt wanneer ik luister naar het op één na laatste lied van het John Fullbright album 'Songs'. Liedjes betekent dat dan, die titel, maar dat dekt de lading niet helemaal. En dat terwijl de liedschrijver juist zo goed is met woorden en zich zo onvoorstelbaar goed kan uitdrukken. Het zijn niet zomaar liedjes waarmee Fullbright zijn creatieve kant laat zien; het zijn verhalen, jammerklachten, levenslessen en lofbetuigingen. Invalshoeken of uitgangspunten die elkaar op het album afwi
I Ik ben er klaar mee, het is op. Toch moet ik nog uit een ander vaatje tappen. Ondanks het slot is het eind nog niet in zicht. Het gitzwarte gat heeft nog geen kleur gekregen. Er rest mij niets, niets dan door te gaan. II Ver van wat ik zie, onder verre luchten. Dichterbij dan ik me voor kan stellen. Kleurrijker dan blad dat valt in de herfst, of een regenboog, getoogd over de toppen van diezelfde bomen, die in kleur tekort schieten. Om haar veelzijdigheid en pracht te symboliseren. III Het kwam. Het zat er aan te komen. Niets weerhield het. Onontkoombaar. Dat dus. Dat is wat het was. Soms is het helaas niets anders dan het lot. Nog altijd de effecten. Het gevolg is er nog altijd merkbaar. En aanwezig. Zoals de dood om een graf. Voortdurend erom. Om waar het kwam. Het ging niet, maar bleef. Was er nog na verloop van tijd. Vestigde zich aldaar. Verjoeg al dat er ooit was, en nu nooit, nimmer meer zijn zal.
Ik vroeg laatst een bibliotheekmedewerker of hij goede tips had, wat hij zoal las. Veel van hun boeken had ik reeds versleten, maar toen ik hem raad vroeg gaf hij tegengas. Het ging me niets aan wat hij las, ja, nog sterker: hij stuurde me huiswaarts met een lege tas. Ik vraag me nog af of ik had kunnen weten dat de man die ik sprak daar de boekhouder was.
Wilt wij wat meer ruumte of juust nog wat minder? Kiest wij veur de oalen of veur oonze kinder? Huurt wij verderop wat en goa'w' een stuk loop'n? Of blie'w' ma' 'an 't spoar'n to'w' hier wat kunt koop'n? Linksof of rechtsof? Wij wilt we ve'dan. Ma' woar möt't op 'an? Blieft wij de breur trouw of juust oonze zuster? Kiest wij veur geschrei of toch eerst voor gelöster? Spitst wij de oor'n en stoa'w' doarbij oop'n? Of mö'w' nou zo nödig het vel duur verkoop'n? Ve'daag nog of mo'n? Wij wilt we ve'dan. Ma' woar möt't op 'an? Loa'w' 't zoas 't nou is of mö'w' 't an 't veraander'n? En mö'w' dat dan zölf doen of loa'w' dat 'an aander'n? Mö'w' veur verbeet'ring eerste schade anrich'n? Of wördt 't 'ok beter a'w' de boel ma' loat ligg'n? Acht'ruut of veuruut? Wij wilt we ve'd
Hij had de gewoonte ieder jaar een nieuwe plaat uit te brengen. Inmiddels lijkt Daniël Lohues dat tweejaarlijks te doen, maar zijn productiviteit is daarmee nog altijd prijzenswaardig. En niet eens enkel omwille van de hoeveelheid nieuwe muziek waarmee hij op de proppen weet te komen, maar met name om de garantie voor kwaliteit die hij daarbij weet te bieden. Nou is er dus Nou, een goed gevuld album waarop hij zijn veelzijdigheid eens te meer laat horen. Vooral in muzikaal opzicht weet hij het altijd mooi levendig te houden door verschillende instrumenten met elkaar af te wisselen. En waar ik als luisteraar van nature vaak de neiging heb gitaarmuziek op te zoeken, is op dit album vooral het pianospel me bijzonder goed bevallen. Daarbij komt dat het schrijven van zijn teksten de komende jaren niet zomaar even door artificial intelligence zal worden overgenomen. En niet alleen vanwege de taal waarin hij ze schrijft. 't Is immers vooral zijn nuchtere kijk op de meeste zaken die niet z
Reacties
Een reactie posten