Onwillekeurig Gemijmer #8 - Is dit nu poëzie?

I

Ik ben er klaar mee, het is op. Toch moet ik nog 

uit een ander vaatje tappen. Ondanks het slot

is het eind nog niet in zicht. Het gitzwarte gat 

heeft nog geen kleur gekregen. Er rest mij niets, 

niets dan door te gaan.

II

Ver van wat ik zie, onder verre luchten. Dichterbij 

dan ik me voor kan stellen. Kleurrijker dan blad 

dat valt in de herfst, of een regenboog, getoogd 

over de toppen van diezelfde bomen, die in kleur 

tekort schieten. Om haar veelzijdigheid en pracht 

te symboliseren.

III

Het kwam. Het zat er aan te komen. Niets 

weerhield het. Onontkoombaar. Dat dus. 

Dat is wat het was. Soms is het helaas 

niets anders dan het lot.

Nog altijd de effecten. Het gevolg is er 

nog altijd merkbaar. En aanwezig. Zoals 

de dood om een graf. Voortdurend erom. 

Om waar het kwam.

Het ging niet, maar bleef. Was er nog 

na verloop van tijd. Vestigde zich aldaar. 

Verjoeg al dat er ooit was, en nu nooit, 

nimmer meer zijn zal.