Horizon: An American Saga - Chapter 1

Normaal gezien laat ik me redelijk gemakkelijk beïnvloeden door de publieke opinie, zolang daar een zekere unanimiteit in te bespeuren valt en ergens weinig discussie over is. Als van een film gezegd wordt dat-ie niet al te ver boven de middelmaat uitsteekt, ben ik niet vaak geneigd me zelf aan een kijksessie te wagen. Dat wordt pas anders als ik daadwerkelijk verwacht er een andere kijk op te hebben dan de meute. Want als een meerderheid graag films kijkt die vernieuwend of uniek zijn, heeft een nostalgische filmkijker, die houdt van klassiekers en traditie, niet direct iets aan de filmervaring van zijn naar moderniteit strevende medemens. Dus wat heeft een pure westernliefhebber er aan dat het gros van de meningen over een nieuw passieproject binnen zijn favoriete genre afkomstig is van mensen die met het al dan niet fictieve wilde westen maar weinig affiniteit hebben, die niet bekend zijn met groots opgezette westernepossen als The Big Trail, Red River, Man of the West, The Big Country, How the West Was Won, Lonesome Dove en 1883, of (zoals in sommige bijzondere gevallen) zelfs Once Upon a Time in the West en Dances with Wolves niet eens hebben gezien?

Nou ja, als het een kwestie van smaak betreft en smaken overduidelijk lijken te verschillen, doet andermans mening er eigenlijk maar weinig toe. Sterker nog, die kan maar zo volstrekt waardeloos blijken, leerde mijn ervaring van gisteravond wel. Niet dat het me ervan weerhoudt mijn mening te delen overigens, want dat ik een fijne bioscoopavond gehad heb wil ik niet onbenoemd laten. Daarvoor heb ik te veel genoten en is de film me veel te goed bevallen. Want als negatieve recensies één voordeel hebben is het wel dat de verwachtingen naar beneden worden bijgesteld en als een film je op één manier kan overrompelen is dat wel wanneer de verwachtingen onnodig laag waren. En hoewel ik de hoop bij lange na niet had opgegeven dat Horizon: An American Saga een staaltje vakmanschap zou zijn, hadden de negatieve ervaringen van onwelwillende kijkers er wel een beetje voor gezorgd dat ik vooraf een slag om de arm hield, maar dan is het extra fijn te kunnen vaststellen dat dat volkomen onnodig was.

We hebben er namelijk weer een: een waar epos binnen het westerngenre. Spaarzaam zijn ze, en het enige andere werk van deze eeuw dat in de buurt komt is wat mij betreft de tiendelige tv-serie 1883. De epische proporties hebben we het dan over, de uitgestrektheid van zowel het landschap als de verhalen die zich daarbinnen afspelen, maar ook de melodramatische muziek en het respect voor passiviteit binnen een kunstwerk. Een gevoel staat daarbij centraal, waardoor het verhaal dat verteld wordt bij vlagen niet veel meer is dan een middel, een wondermiddel in het beste geval, dat een kijker van hot naar her meesleept zonder dat-ie er erg in heeft. Kenmerkend zijn de perspectiefwisselingen, de toenadering tot meerdere personages die geen van allen karikaturen zijn en hun eigen struikelblokken op hun weg weten en verschillende levensdoelen nastreven.

Plaats voor hoofdrollen is er niet en behalve door een eerlijke verdeling van de zogenaamde schermtijd per personage kan aan die maatstaf bijna alleen maar worden voldaan wanneer geen van de acteurs bekend is of wanneer ze de bioscoopganger bijna allemaal wel ergens bekend van zullen voorkomen. Een keuze voor die laatste gang van zaken is nog niet zo'n verkeerde gebleken, want wie als regisseur vakwerk wil leveren mag zich natuurlijk gelukkig prijzen met de beschikking over prominente vertegenwoordigers van het acteursvak. Als er het streven is om de perfectie te benaderen helpt het bovendien dat het niet nodig was op gebied van andere bijbehorende verrichtingen steken te laten vallen en dat onder andere de vormgeving van locaties, de kostumering, het camerawerk en de geluidsbijdragen het geheel mee naar een hoger niveau helpen brengen. 

Het enige dat me deze film zou kunnen doen beschouwen als een niet geslaagd project is het aspect dat men genoodzaakt is deze vooralsnog los te zien van het vervolg. Los van wat hierna komt voelt de film immers niet helemaal af. Dat is enerzijds nogal logisch, want slechts een klein aantal verhaallijnen dat door deze film loopt heeft vooralsnog een einde bereikt, maar anderzijds is door de grootsheid van de film de openheid van het einde des te groter en zullen in de loop der jaren weinig films zo weinig afronding hebben gekend. De consument moet zich wat mij betreft beseffen dat losse eindjes te verwachten zijn, maar ontkomt er tegelijkertijd niet aan dat de filmavond ietwat incompleet aanvoelt. Nu zou dat hele "losse film"-aspect tot in den treure kunnen worden geanalyseerd natuurlijk, maar het zal uiteindelijk van het persoonlijke gevoel afhangen of iemand het een al dan niet belangrijke factor vindt.

En toch, om te negeren dat deze film onderdeel is van een groter geheel en daarom enigszins met oogkleppen op te kijken naar dit project (dat in de titel zelfs overduidelijk een hoofdstukaanduiding heeft meegekregen) is nooit helemaal eerlijk. Toch ontkom je er in sommige gevallen niet aan en heb je het daar als lezer van bepaalde recensies mee te doen. Zo zijn er recensenten die tv-series bij het grofvuil zetten en daarbij slechts aan de hand van een disclaimer met kleine letters kenbaar maken dat enkel de eerste of eerste twee afleveringen beschikbaar waren. Een volledig oordeel kan in zo'n geval echter nog niet worden geveld en bij deze film is dat niet anders. En natuurlijk, als dit niet naar meer smaakt lijkt het me een goede reden de vervolgdelen niet te kijken en de kritiek op dit eerste deel zal in dat geval best gegrond zijn, maar voor wie net als ik niet kan wachten tot het vervolg in de bioscoop draait, wacht naar alle waarschijnlijkheid alleen nog maar meer moois. Er mogen als alles enigszins naar wens verloopt nog drie avondvullende vervolgdelen komen en pas na die te hebben gezien is het mogelijk het geheel volledig op waarde te schatten. Ik hoop dat tegen die tijd te mogen doen en ik hoop velen met mij!