Random Prachtplaat #2 - The Taker/Tulsa (1971)

Er komt tegenwoordig zo veel muziek uit dat het een onmogelijke opgave is overal van op de hoogte te blijven. En van de vele muziek die er in de loop der jaren al is uitgebracht kun je gedurende je leven ook maar een klein deel ooit echt goed beluisteren. Nu is en blijft mijn voornaamste streven waarschijnlijk om hedendaagse prachtplaten te vinden die bij mij in de smaak vallen, maar het blijft een leuke aangelegenheid zo nu en dan een nieuw pareltje te vinden uit het verleden en daar eens aandachtig bij stil te staan. Het is het mooist om er een vinyluitgave van te beluisteren en bestuderen, maar ik ben ook zeker niet vies van een bevredigende zoektocht op een of andere streamingservice. Vandaag sta ik in elk geval graag stil bij Waylon Jennings' 'The Taker/Tulsa'.

De artiest

Waylon Arnold Jennings werd geboren te Littlefield, Texas op 15 juni 1937. In familieverband leerde hij gitaarspelen en performen en al snel werd muziek voor hem een belangrijke passie. Na een tijdje als discjockey te hebben gewerkt en met radio bezig te zijn geweest, werd later muziek van eigen makelij vooral belangrijk in het nastreven van een muzikale carrière. Aan het eind van de jaren 50 was hij een mooi eindje op weg en bracht hij als bassist de laatste weken van Buddy Holly's leven in diens gezelschap door.

Na het vliegtuigongeluk waarbij Holly overleed was Jennings nog niet zo bekend als hij later zou worden, maar enkele jaren later brak ook hij door bij het grote publiek. In een later stadium werd hij bekend als 'outlaw' binnen de muziekindustrie, maar hij wist zich aanvankelijk via de gepolijste wegen van Nashville de country-charts in te werken. Zijn privéleven is regelmatig belicht en zijn autobiografie is zeker het lezen waard. Een heuse biopic is er nooit in de bioscopen of op televisie verschenen, maar aan het begin van zijn leven in de spotlights speelde hij een leuke hoofdrol in een film genaamd Nashville Rebel.

De plaat

Het 'outlaw'-tijdperk stond in 1971 op het punt van beginnen en daar getuigt het album 'The Taker/Tulsa' van. Er werd waarschijnlijk nog niet helemaal met die term naar deze muziek gerefereerd, maar de voortekenen van wat hierop zou volgen zijn hier al stiekempjes te bespeuren. Het geluid dat de norm was geworden zou langzaam maar zeker meer naar de achtergrond verdwijnen en met de jaren op geheel eigen wijze vernieuwd worden. Bewust of onbewust is of wordt hier de eerste stap in een nieuwe richting gezet.

De opnames voor de plaat vonden plaats in RCA's "Nashville Sound" Studio in Nashville, Tennessee en in RCA's Music Center of the World te Hollywood, Californië. De producers waren Danny Davis en Ronny Light. Als 'Engineers' fungeerden Tom Pick, Al Pachucki, Mickey Crofford en Leslie Ladd en verder werden 'Technicians' Roy Shockley, Ray Butts en Mike Shockley de credits gegeven die ze verdienden. De coverfoto hebben we te danken aan Hope Powell en radiopersoonlijkheid Mike Hoyer schreef de mooie uitnodigende tekst die op de achterzijde van de plaat valt te lezen.

A-kant

1. The Taker   -   2:21   -   Kris Kristofferson, Shel Silverstein

2. You'll Look For Me   -   2:00   -   Waylon Jennings

3. Mississippi Woman   -   2:49   -   Red Lane

4. Lovin' Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)   -   3:02   -   Kris Kristofferson

5. Six White Horses   -   2:37   -   Bobby Bond

B-kant

1. (Don't Let the Sun Set On You) Tulsa   -   3:05   -   Wayne Carson Thompson

2. Casey's Last Ride   -   4:03   -   Kris Kristofferson

3. (I'd Be) A Legend in My Time   -   2:15   -   Don Gibson

4. Sunday Mornin' Comin' Down   -   3:50   -   Kris Kristofferson

5. Grey Eyes You Know   -   2:29   -   Harlan Howard, Gene Myers

De sound

Het geluid dat op deze plaat hoorbaar is, is verre van bombastisch. Instrumentaal is het vakwerk zoals dat vanuit Nashville verwacht mag worden, maar het zou (ietwat overdramatisch) ook gerust sobertjes genoemd kunnen worden. Zo heel negatief hoeft dat echter niet te worden opgevat, want te frivool instrumentgebruik kan bij dit soort platen ook al gauw wat te geforceerd gaan aanvoelen en komt het totaalgeluid ook niet altijd per definitie ten goede.

Bovendien: hoe minder overdreven de muzikale begeleiding klinkt, des te aanweziger het belangrijkste aspect van Waylon Jennings-muziek begint te worden. Een hoofdrol is dan namelijk weggelegd voor zijn stem, die niet alleen uiterst herkenbaar is, maar vooral geweldig fijn in het gehoor ligt. Er zijn stemmen die zo goed en zuiver klinken dat de emotie eruit verdwenen is, maar dat laatste is in dit geval totaal niet aan de orde, want Jennings weet precies hoe hij een boodschap over moet brengen en weet doorgaans alleraardigst zijn ziel en zaligheid te leggen in wat hij zingt.

De teksten

Als je je realiseert dat bijna de helft van de nummers op dit album (mede) geschreven is door Kris Kristofferson weet je dat het inhoudelijk goed zit. Met parels als 'Lovin' Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)' en 'Sunday Mornin' Comin' Down' heb je sowieso een tweetal grandioze prachtnummers te pakken, maar 'The Taker' en 'Casey's Last Ride' kunnen zich daar nagenoeg mee meten. Waylon zelf schreef ook een van de nummers, 'You'll Look For Me', en dat is eveneens allesbehalve een alledaags deuntje.

De andere nummers hebben net zo goed hun charme en een van de meest aansprekende is wat mij betreft het relatief onbekend gebleven 'Six White Horses'. Het (dreigende) noodlot van een oorlogskrijger/-slachtoffer wordt daar op een mooie manier vanaf het thuisfront benaderd en beschreven: "Was that his knock that I heard at the door or is it six white horses coming up the road?" Wat de B-kant betreft is '(Don't Let the Sun Set On You) Tulsa' een heel aardige opener en zijn '(I'd Be) A Legend in My Time' en 'Grey Eyes You Know' niet zomaar opvullers. Er gaat in die zin bij elk van de nummers een interessante boodschap met de muziek gepaard.

De conclusie

Prachtplaat.