Waylon - Time Jumper

Ik was wat sceptisch. Het moest nog maar blijken. Dit project klonk bijna te mooi om waar te zijn. Het was ook nogal gedurfd de eerste single uit te brengen op de dag dat van de echte Waylon postuum een album uitkwam en om dit album uit te brengen op een dag dat Colter Wall ook al van plan was te laten horen hoe het moet. Maar hij doet het. Hij flikt het gewoon. De Nederlandse Waylon kan zich moeiteloos meten met de beste hedendaagse makers van countrymuziek van weleer en meldt zich daarmee als kandidaat voor de 'album van het jaar'-uitverkiezing die aanstaande is. 

Volgens mij heb ik alle platen van Waylon wel eens beluisterd om te peilen of er nog pareltjes op te vinden waren die me konden bekoren. Het enige nummer dat me tot nog toe echt was bijgebleven is 'Where Do I Go with Me?', waarmee hij voor mijn part voor het eerst daadwerkelijk zijn artiestennaam eer aandeed (weliswaar namens The Common Linnets, dus onder een andere naam, maar toch). Het deed me erg denken aan Jennings' 'Mona' en dat was een zeer positieve vaststelling, dus ik kon alleen maar hopen op meer.

Er moesten wat jaren verstrijken voor er meer kwam, maar nu is er dus een heuse collectie aan nieuw materiaal dat feilloos in mijn straatje past. En niet een lullig coveralbumpje, maar gewoon een eigen plaat waaraan een persoonlijke draai is gegeven. Aan acht van de tien nummers schreef de artiest zelf mee, waardoor die als vanzelf een heel eigen karakter hebben gekregen, en de twee uitvoeringen van andermans werk passen eveneens erg goed binnen het geheel.

Dit soort albums vallen of staan met de kwaliteit van de productie. Het is ongrijpbaar vakwerk voor mij als leek, maar er moet met de juiste intentie aan de goede knoppen worden gedraaid om het perfecte geluid te kunnen creëren. En dat is hier gelukt. Het klopt gewoon: de piekfijne instrumentale begeleiding past als gegoten en is om door een ringetje te halen. Daarbij is een mooie hoofdrol weggelegd voor de steelgitaar, want het zegt misschien nog wel het meest dat dit album daar niet zonder had gekund.

Het kan dus gewoon. En het was eigenlijk al wel bekend, maar Waylon bewijst het nog maar eens: je hoeft niet uit Noord-Amerika te komen om een dijk van een countryplaat te maken. En dan ben ik stiekem alweer benieuwd naar het eventuele vervolg dat dit huzarenstukje gaat krijgen, maar ondertussen is het vooral een ontzettend heugelijk feit dat we de komende tijd met welverdiende regelmaat van dit fantastische album kunnen genieten.