Strade Bianche

Een paar jaar geleden voelde ik me geroepen een van mijn kijkervaringen met de wereld te delen en zodoende een blog te beginnen. De wielerwedstrijd Strade Bianche was net verreden en hield de gemoederen nogal bezig. Het was het jaar dat voor mij definitief kwam vast te liggen dat die wedstrijd de mooiste is van de gehele wielerkalender. De wonderschone omgeving waarin de wedstrijd wordt afgelegd draagt daar voor een groot deel aan bij, maar het parcours dat het glooiende landschap ter beschikking stelt is ook nog eens uitnodigend voor verschillende soorten wielrenners en levert daarmee altijd een mooie strijd op zolang er geen of meer dan een renner uit de buitencategorie meedoet.

Voor Wilfried de Jong was een opmerking van Johnny Hoogerland eens aanleiding geweest de wedstrijd in een van zijn schrijfsels voor het voetlicht te brengen. De betreffende renner kon in een Italiaanse ploeg niet helemaal aarden en had dat voorafgaand aan deze wedstrijd aan deze of gene te kennen gegeven. De taal en gewoontes maakten dat hij zich er niet zo een-twee-drie thuis wist te voelen. Geen slecht woord van zijn kant over de wedstrijd, maar Italofiel De Jong verwonderde zich nogal over zijn uitspraken en concludeerde na een Randstedelijk fietstochtje dat Hoogerland zich in een bijzonder jaloersmakende positie bevond met zijn startrecht voor zo een prachtige wielertocht/-wedstrijd als Strade Bianche.

Wie kijkt naar een liveregistratie die van de koers op televisie wordt uitgezonden, zal gauw eenzelfde mening zijn toegedaan. Als het mooi weer is en het voorjaarzonnetje laat haar licht schijnen op de mooie groene heuvels en de witte grindpaden, zijn er geen of weinig mooiere fietsomgevingen denkbaar. En ook bij wat minder weer ziet het er niet bepaald onaantrekkelijk uit. In principe geldt: hoe meer stof er van de onverharde wegen opdoemt, hoe florissanter de landerijen ogen en hoe minder stofwolken, hoe heroïscher het verloop van de wedstrijd.

Die mooi-weer-edities zijn we van de afgelopen jaren gewend, maar dat laatste bewees de editie van 2018, die me vooral bijbleef door de overwinning van Tiesj Benoot en zijn gelaat dat daarbij boekdelen sprak. Het was een aangezicht dat je niet gauw vergeet en het is een wedstrijd die vaker van dat soort memorabele momenten kent. Alle elementen zijn daar immers voor aanwezig. Desnoods komt er zelfs hulp vanuit onverwachte hoek en mengen elementen die normaliter niets met de koers te maken hebben zich zelfs met de wedstrijd. Daarvan getuigen bijvoorbeeld de beelden van het losgeslagen paard dat in 2023 het parcours betrad en in volle finale even met het gekke wielercircus meetrok.

Dit jaar was er aanvankelijk gewoon weer een hoofdrol voor degenen op de fiets. Met veel plezier keek ik toe terwijl Anna van der Breggen en Pauline Ferrand-Prévot zich opnieuw aan de top van het wegwielrennen meldden en hoe Demi Vollering haar eerste 'grote vis' pakte in dienst van haar nieuwe ploeg. Bij de vrouweneditie van dit jaar vergde het wedstrijdverloop zo als vanouds dusdanig veel aandacht dat men vooral de pracht van het wedstrijdelement optimaal kon ervaren. Van de wedstrijd bij de mannen zag ik eveneens een gedeelte en door het gebrek aan spankracht in de koers was daar juist meer ruimte voor genot van de omgeving. Zo maakte de koers haar status wederom waar en was de keuze er een halve middag voor aan de buis gekluisterd te zitten er weer een die opperbest is uitgevallen.